Το εξαιρετικά απαιτητικό σενάριο ζωής που βιώνουμε, είναι το εφεύρημα των ''επόμενων''. Εκείνων που η επικράτησαν και αποφάσισαν, η ενέργησαν τρομοκρατικά, προσπαθώντας να επιβάλλουν το δικό τους αφήγημα στο όποιο μέλλον μας. Θα μπορούσε το συγκεκριμένο γεγονός να μην ήταν συνταρακτικό η άξιο ανάλυσης, μιας και αυτή είναι η παραδοσιακή διαδικασία ανθρωποδιαχείρησης, από τα υψηλότερα συντονιστικά κλιμάκια, έτσι και αλλιώς...συντρέχει όμως λόγος σοβαρός, που ξεκινά το παρόν κείμενο με τα απολύτως γνωστά.
Επιτέλους οφείλουμε να επισημάνουμε, ότι ο μέσος ''σύντροφος'' δεν αποδέχεται, ούτε τα κοινώς παραδεκτά στην ανάγνωση των γεγονότων, αφήνοντας τα αντανακλαστικά του να λιμνάζουν, στα ταμπού περί παρασυνωμοσιολογικών σεναρίων. Προϋπήρχε αυτό το κουσούρι στα κινήματα, ήταν γνωστή η ''λήθη''...αλλά ακόμα και τώρα, μια τόσο οριακή στιγμή και καταμεσής μιας εξοντωτικής διαπραγμάτευσης για τις συνθήκες του ''νέου'' που καταφθάνει πιο επιβαλλόμενο από ποτέ, μου φαίνεται θλιβερά αδιανόητο.
Τέλος πάντων...επαναλαμβάνω ήταν πάντα γνωστή η άρνηση προς την αλήθεια από την πλειοψηφία (δυστυχώς) των συντρόφων. Πριν κάποια χρόνια δάνεισα σε έναν σύντροφο που εκτιμούσα το βιβλίο του Θορώ -Πολιτική ανυπακοή, Ζωή χωρίς αρχές, Περπατώντας- εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη. Πέρασαν δυο εβδομάδες και μου το επέστρεψε αμήχανα. Χαμογέλασα, θα είναι σοκαρισμένος από το αφυπνιστικό περιεχόμενο σκέφτηκα. - Το διάβασες ρε; - Κοίτα Λιάκο ρώτησα για το βιβλίο, το ψιλό έψαξα και δεν είναι προτεινόμενο από την συσπείρωση μας. - Ποια συσπείρωση ρε Τάκη; - Ανήκω στην Ανταρσα. - Στην Ανταρσυα ε; Wow αναφώνησα και μου κόπηκε το χαμόγελο ακαριαία.
Θα το γράψω με πόνο στην ψυχή...ευτυχώς που δεν ποντάραμε, στις συλλογικότητες του τέλματος και του οπισθοδρομισμού, που ο πανδημικός μπαμπούλας κατάφερε να σκορπίσει, μαζί με την αλληλεγγύη, στους πέντε ανέμους το λιγότερο. Ποιες δομές και ποιες οικοδομές μου λες; Εδώ λέμε επικράτησε το όπου φύγει φύγει σε πρωτόγνωρο επίπεδο, για όσους υποτίθεται ότι βίωναν συνειδητά, την εναλλακτική εκδοχή της ζωής.
Ξαφνικά, με το που έγινε η πανδημία καθημερινότητα, ερήμωσαν όλα, εκτός από τα πληκτρολόγια των δήθεν αγωνιστών συντρόφων. Δεν τους είδαμε ξανά ποτέ, ούτε και τους συναντήσαμε κάπου...πάνε τα στέκια, σιώπησαν τα τουμπερλέκια, αλλά πλήθηναν οι αναρτήσεις και η απόγνωση που προκαλούν τα περιεχόμενα τους. Ποιος να περίμενε ότι οι σύντροφοι θα περιοριζόντουσαν σε νουθεσίες συμμόρφωσης και υπακοής; Ναι στις μάσκες, ναι στα εμβόλια, ναι σε οτιδήποτε θα επαναφέρει στα ίσια την ζαχαρένια τους, που είχαν βολέψει τόσα χρόνια την εντελώς προβλέψιμη και ανούσια ''αγωνιστικότητα''τους. Καμία ουσιαστική αμφισβήτηση, καμία προσπάθεια αναλυτικής εμβάθυνσης, μονάχα μια λαχτάρα για την επαναφορά στην κανονικότητα εκφράζουν, τσιρίζοντας διαδικτυακά πως θέλουν τις ζωούλες τους πίσω.
Ότι και να τους πεις πάει χαμένο. Σύντροφε πάμε για άλλα που δυστυχώς δεν τα ορίζουμε κιόλας, σύνελθε, χάνουμε χρόνο, δεν μπορεί το αίτημα να είναι η επιστροφή στο πριν, ξέχασε το, δεν υπάρχει αυτό παρά σαν μια ανάμνηση. Καμιά ανταπόκριση...ότι και να ακούσουν δεν πείθονται και τις περισσότερες φορές, δείχνουν ότι προτιμούν να μην εισχωρήσουν καν στις λεπτομέρειες του φλεγόμενου, καμένου δάσους...επιμένοντας να πιτσιλανε προληπτικά με μανία, την κορομηλίτσα στο στενό τους βεραντάκι, που έχει το ίδιο τετραγωνικό εμβαδό με τα αγωνιστικά τους κουράγια, δηλαδή ελάχιστα.
Κάποτε εξερευνούσαν, τώρα αρκούνται στο να παρακολουθούν και να αναμεταδίδουν αντικυβερνητικές ειδήσεις, έως εκεί. Εργασιακό, αντιρατσιστικό, ταξικό, μητσοτακέικο και πολίτικαλ κορεκτίλα υπεράνω πάσης υποψίας. Τα ίδια παντελάκη μου, τα ίδια παντελή μου...και αφήστε κατά μέρος τα παρωχημένα τσιτάτα με τους κυρ Παντελήδες, που μια χαρά κάνουν την δουλίτσα τους και στο ''επόμενο'' θα φτάσουν σωστά πλασαρισμένοι και εγκαίρως, να το θυμάστε αυτό εναλλακτικοί φωστήρες μου.
Αν διδαχθήκαμε κάτι τα τελευταία χρόνια από τις ''αγωνιστικές'' εμπειρίες των κινημάτων, είναι πως οι σύντροφοι, δεν αργούν να αγανακτήσουν από τα όσα κατά καιρούς συμβαίνουν. Αγανακτούν, υψώνουν τους τόνους, εξαπολύουν αναθέματα και κορόνες, βαυκαλίζονται το παρελθόν, παραπονιούνται για το σήμερα..μα δεν καταφέρνουν ποτέ να επαναστατήσουν για το αύριο. Φοβερό σύμπτωμα το συγκεκριμένο με ταντρικές προεκτάσεις. Έρωτας χωρίς εκσπερμάτωση...τα δίνεις όλα και λίγο πριν την δημιουργική κορύφωση το βάζεις στα πόδια τρέχοντας! Κινεζοποιημένη ευθυνοφοβία! Ε ναι, κακά τα ψέματα, η επανάσταση θέλει πολύ δουλεία...κόπο, ιδρώτα, προσωπικές και όχι μόνο απώλειες, στερήσεις και πίστη στο ανέφικτο. Συστατικά, που όπως αποδείχθηκε δεν κατέχει, ιδιοσυγκρασιακά εν τέλη, ο μέσος σύντροφος.
Εκείνοι αγανακτισμένοι, εμείς επαναστατημένοι, αναπόφευκτα δεν τα βρήκαμε. Αναπόφευκτα χάσαμε, για να αποτελειωθούμε ομαδικά, στα Δεκεμβριανά της ιστορικής κωλοτούμπας του δημοψηφίσματος, από σοσιαλιστική κυβέρνηση κιόλας. Εκείνοι έφυγαν σαν μην έτρεχε τίποτα για τα πανηγύρια (τα Ικαριώτικα) και εμείς συντετριμμένοι κινήσαμε προς τους αγίους τόπους των οπαδικών συνδέσμων..εκεί που η πίστη εξυπακούεται και η προσευχή είναι τραγούδι, σύνθημα, κάλεσμα.
Η συμπαγής συνολικότητα του εναλλακτικού κινήματος, αναπόφευκτα και νομοτελειακά, διασπάστηκε σε δεκάδες διαφορετικές τάσεις...που όσο περνά ο καιρός, όλο είναι και λιγότερο ορατή, η κοινή τους αφετηρία. Τους ζήσαμε τους ''μοντέρνους καιρούς'', πάνε πέρασαν, μαζί με τις ιδεοπολιτικές της χειραγώγησης..τώρα διανύουμε τους ''νέους καιρούς'', με τις μεταλλαγμένες νέες εποχές και τεχνικές, που για την ώρα αιφνιδιάζουν αφοπλιστικά.
Περιθώρια για ρητορείες και θεωρίες δεν υπάρχουν πια. Ο αγωνιστής ''γυμνός'', καλείτε για πρώτη φορά, να κάνει πράξη και αληθινή στάση ζωής του, την αντίσταση και την σκεπτική αμφισβήτηση, απέναντι στο πρωτοφανές, πανδημικό και όχι μόνο αφήγημα, που έχει εισβάλει σαρωτικά και ανεπιστρεπτί στην καθημερινότητα του...συρρικνώνοντας τα πάγια δεδομένα της ζωής του στο ελάχιστο. Είναι αυτονόητο το τι έπρεπε να συμβεί και είναι εξαιρετικά θλιβερό το τι εν τέλη συμβαίνει.
Η ζωή είναι το πολυτιμότερο αγαθό και σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Όμως από το βαθύ τότε έως σήμερα, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, χάρη στην πολυμορφικότητα της συναίνεσης. Με την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, να συμβάλει ενεργά και ποικιλοτρόπος στην τελική έκβαση των γεγονότων...και όχι μόνο δια της πλήρους υπακοής! Και καλά όλοι οι άλλοι...όταν όμως υπάκουοι και συμμορφωμένοι, σε κάθε σπιθαμή του όποιου πρωτόκολλου, είναι και η συντριπτική πλειοψηφία των συντρόφων αγωνιστών, τότε κάτι δεν πάει καθόλου καλά...και δεν χρειάζεται να αναλυθεί περεταίρω η παραπάνω στάση, διότι οφείλουμε, μετά από δυο χρόνια να την θεωρούμε πάγια.
Όποιος και όποια, προσπαθεί να προσποιείται, πως όλο αυτό που βιώνουμε είναι μια περαστική μπόρα και αργά η γρήγορα θα επιστρέψουμε στον αστερισμό της κανονικότητας, για να ξανά διαξιφιστούμε σαν καλοί δεξιούληδες και παρασοσιαλιστάδες, καλή τους τύχη. Επίσης να είναι καλοτάξιδοι και όσοι έχουν αποδεχτεί και την διαδικασία που εμπεριέχει κάθε είδους πειραματική δοκιμασία, αλλά θα καταφέρει να τους επιστρέψει σε αυτό το κανονικό πριν, που τόσο πολύ νοσταλγούν.
Είναι οδυνηρό...αναφέρομαι σε εναλλακτικούς, συντρόφους και αγωνιστές, όχι στον κάθε διπλανό ανίδεο. Όταν ένας νους πράττει τόσο αντί αξιακές μεταβάσεις, διαταράσσει τα υπαρξιακά του πιστεύω σε μη ιάσιμο βαθμό. Δεν το έχουν κατανοήσει προφανώς αλλά πλέον οι σκέψεις και οι αποφάσεις τους πλέουν πολύ μακριά από τα ιδεώδη που υποτίθεται ότι κατείχαν. Πάνε αυτοί το τσουρούφλησαν μόνοι τους το μυαλό τους και ειλικρινά δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα τους απομείνει να πρεσβεύουν όταν κάποτε το υγειονομικό αφήγημα θα αποτελεί παρελθόν από την καθημερινότητα μας.
Αφομοίωση - Υπακοή - Συμβιβασμός...άγνωστες έννοιες για κάθε συνειδητό αγωνιστή. Άραγε στις μέρες μας, πόσοι ακόμα αμφισβητούν και πόσοι αποδείχθηκαν πρόθυμοι, να εκτελέσουν κατά γράμμα, τα πρωτόκολλα των εξουσιαστών για το καλό τους; Το καθήκον στην ανθρωπότητα...για το συνολικό καλό όλων, για τον συνάνθρωπο...όλοι μαζί μπορούμε, η όλοι μαζί τους για να μπορούνε; Ποιοι είναι όλοι αυτοί και εμείς πόσοι απομείναμε;
Καίρια ερωτήματα που έχουν ήδη απαντηθεί, επανειλημμένες φορές, σε διάφορα κομβικά σημεία της ιστορίας των τελευταίων δεκαετιών. Το αφήγημα αλλάζει για να φαντάζει το σενάριο πρωτόγνωρο, μα η πλοκή, το κεντρικό νόημα και κυρίως η τελική έκβαση, είναι όμοια και απαράλλακτη...η βαρβαρότητα των υπάκουων νικά και οι εξουσιαστές ενισχύουν την κυριαρχία τους.
Προσπάθησαν σκληρά για να πείσουν το εναλλακτικό ακροατήριο, πως η ένοπλη πάλη είναι αχρείαστη και τα κατάφεραν. Τότε ήταν που κρίθηκε σκόπιμο, από τα εξουσιαστικά ιερατεία, να δοθεί ένα ισχυρότατο χτύπημα στην ρομαντικότητα του ιδεατού κόσμου, με σκοπό να εκτεθεί ανεπανόρθωτα το σοσιαλιστικό αφήγημα της εποχής εκείνης και να εξαγιασθεί η επέλαση, του φιλελεύθερου καπιταλισμού, που κατέφθανε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τι απέδειξαν οι βάρβαροι; Πως από την συνθήκη της Βάρκιζας, είχαν περάσει ήδη δεκαετίες και πως οι διαφορές και οι διεκδικήσεις λύνονταν πια στο τραπέζι και όχι στα βουνά...επίσης ας μην γελιόμαστε, εσείς δεν οραματίζεστε πια μια ιδανική κοινωνία, αλλά ότι και οι υπόλοιποι...να κάνουμε εμείς οι εξουσιαστές την βρώμικη δουλεία της κεντρικής διαχείρισης και εσείς να έχετε ένα καλό μισθό, ένα ευρύχωρο αμάξι, το διαμερισματάκι, το εξοχικούλι, μπουζούκια, μπυρίτσες, μπαλαντάινς και λίγο μπούτι...τους τα έδωσαν μαζί με δυο τρία δανειάκια και το κάνανε γαργάρα μια χαρά λέμε και δυστυχώς μέχρι πρότινος, είχαν και τα μούτρα να πουλάνε σοσιάλ πνεύμα, .
Η αλήθεια είναι οδυνηρή και οφείλουμε να την λεκτικοποιούμε απλά και κατανοητά, αφιλτράριστα και χωρίς ίχνος παραιδεολογικού μακιγιάζ. Το κίνημα έμεινε αφοπλισμένο, απροστάτευτο και δίχως διεκδικητική δυναμική. Η επανάσταση βαπτίστηκε τρομοκρατία και ο ρομαντισμός (το τελευταίο ζωντανό προπύργιο της ελπίδας) ποινικοποιήθηκε, καταδικασμένος σε ισόβια.
Και οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν...και τα αιτήματα βροντοφωνάχθηκαν..και καθίσαν και στα τραπέζια και τα είπανε και τα ξανά είπανε και ξανά έκαναν εκλογές και κυβέρνησαν οι δικοί τους και μετά οι δικοί μας, που πια δεν είναι ακριβώς οι δικοί μας, μα ούτε όπως οι άλλοι...και με τούτα και με τα άλλα φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Ναι πολύ καλά διάβασες...εδώ ακριβώς. Σε αυτό το σήμερα, στην συγκεκριμένη πραγματικότητα που βιώνεις. Γουστάρεις; Πως αισθάνεσαι; Δικαιωμένος;
Έμαθαν να καταθέτουν τα όπλα και να αποκαλούν γραφικούς (στην καλύτερη) τους προδωμένους που επιβίωσαν και έχουν ακόμα το κουράγιο να αντιμάχονται τον συστημικό παραλογισμό. Σεβαστή η επιλογή τους και καλά να περνάνε, πάμε παρακάτω. Προχωρώντας φτάνεις, άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Προχωρώντας ενδεχομένως καταπονείται το σώμα σου αλλά αξίζει ο κόπος. Προορισμός μας ο τόπος πέρα από την σαπίλα, πέρα από την βαρβαρότητα των εκδημοκρατισμένων δουλοπάροικων.
Το ταξίδι αυτό είναι αυτοσκοπός, είναι το ύστατο αντιστασιακό οχηρό, ενάντια στην ευρέως εδραιωμένη, κοινοβουλευτική βαρβαρότητα. Ενάντια στην βαρβαρότητα των αυτοαναιρούμενων πολιτικών ιδεολογιών και τάσεων. Ενάντια στην βαρβαρότητα της εξομοιωμένης μοναδικότητας. Ενάντια στην βαρβαρότητα της συνενοχής απάθειας. Ενάντια στην βαρβαρότητα της επιβαλώμενης υπακοής. Ενάντια στην βαρβαρότητα του εμπορευματοποιημένου ανθρωπισμού. Ενάντια στην βαρβαρότητα του politically correct ιδεοευνουχισμού. Ενάντια στην βαρβαρότητα του υγειονομικού παιδομαζώματος. Ενάντια στην βαρβαρότητα της χειραγωγημένης σεναριακής εκδοχής, που σκηνοθετούν εις βάρος των υπάρξεων μας.
Αυτή είναι λοιπόν η απόφαση μας, να περιπλανηθούμε δίχως ταξιδιωτικές οδηγίες, στις οπαδικές εκδρομές του άμεσου μέλλοντος. Δεν μας αφήνει άλλα περιθώρια η συνειδησιακή μας ηθική, ούτε και η καταντημένη στασιμότητα των παραπολιτικών κινημάτων. Εμείς άλλωστε πάντα ψάχναμε την ουσία και την συνουσία, τον παλμό ενάντια σε κάθε εξουσία. Τι να μας κάνετε εμάς τους απρόοπτους στις συνελεύσεις σας...και κυρίως πως να αντέξουμε και εμείς να συνυπάρχουμε μαζί με την υποκρισία και την απάθεια που σας δέρνει;
Δεν είναι θέμα ομάδας και τίτλων, είναι τρόπος ζωής...ένας τρόπος γεμάτος πίστη, θάρρος, αφοσίωση, πάθος. Ο χουλιγκανισμός είναι ''ορός της αλήθειας'', για όσους υποστηρίζουν ότι κατοικούν, στα αδιαπραγμάτευτα άκρα της ρομαντικότητας. Χουλιγκάνικη ψυχή μπορεί να κατέχει και κάποιος άνθρωπος που δεν έχει πατήσει ποτέ σε γήπεδο και δεν υποστηρίζει καμία ομάδα. Αρκεί να ξεχειλίζει από αυθεντικότητα και να δακρύζει από πάθος μπροστά σε ότι αγαπά.
Μήπως να αναρωτηθούμε, πόσοι ακόμα μπορούν να αγαπούν και να πιστεύουν παθιασμένα σε κάτι; Αλλά ας το αφήσουμε καλύτερα αυτό το ερώτημα...η απάντηση του, μπορεί να είναι η εξήγηση στο γιατί καταφέραμε να αυτοκαταστραφούμε σαν ανθρώπινο είδος και θα μπλέξουμε. Ας αναρωτηθούμε αντίστροφα λοιπόν, μιας και στην στην προκειμένη περίπτωση συμφέρει. Ερωτώ, υπάρχει κανείς που να αμφισβητεί, ότι ο αμετάπειστος χούλιγκαν, αγαπά πιστά και με υπέρμετρο πάθος; Προσέξτε, δεν εξετάζουμε τι ακριβώς αγαπά, αλλά τι καταφέρνει να παραγάγει συναισθηματικά και πόσο αληθινά το εξωτερικεύει. Το ίδιο θα μπορούσε να συμβαίνει με οτιδήποτε πιστεύεις και αγαπάς...μέχρι που ο άνθρωπος έφτασε να μην αγαπά πια ούτε το άντερο του, χωρίς ίχνος οσίου και ιερού.
Εμείς βέβαια δεν έχουμε καμία ευθύνη για αυτή την κατάντια, ούτε και να επέμβουμε μπορούμε...αλλά να συνεχίσουμε να αγαπάμε παθιασμένα και πιστά ότι μας πορώνει, συναναστρεφόμενοι ομοϊδεάτες ζουλού της παρόρμησης μπορούμε...και καλύπτοντας εκατέρωθεν τα νώτα μας προχωρούμε.
Σε αυτό το σημείο, να ξεκαθαρίσουμε κάτι πολύ σημαντικό, γιατί έχει παραγίνει με την αστική μικροαντίληψη των πραγμάτων, που στοιχειώνει μέχρι και την οπτική των γεγονότων, αρκετών αριστεριστών συντρόφων. Ακούστε με χαϊβάνια...κατέφθασε η ώρα να υπερασπιστείτε μοναχοί σας τα δικαιώματα, τα αιτήματα και τις επιδιώξεις σας. Πάψτε επιτέλους να ποντάρετε, στην δικαιοσύνη που θα αποδώσουν οι κρατούμενοι των φυλάκων, σε κάθε καθωσπρεπιστικό τέρας του κόσμου σας που συλλαμβάνεται. Αυτό θα έπρεπε να το είχε πράξει η κοινωνία σας...που ξεπουλάει τα ανήλικα παιδιά της σε τιμή ευκαιρίας σε όποιον έχει πορτοφόλα ισχυρή και όχι ο κάθε ποινικός, που προσπαθεί να επιβιώσει έγκλειστος και στιγματισμένος από τους νόμους που εσείς τηρείται με ευλάβεια.
Επίσης...την παρούσα στιγμή, οφείλει ο καθένας, να αναλογιστεί την συνειδησιακή του πορεία, τις επιλογές και την κατάληξη που έχει υποστεί διά μέσου αυτών. Αν η κοινωνική δομή, που επιτρέψατε να δημιουργηθεί συναινώντας, σας προκαλεί ασφυξία, να προμηθευτείτε μπουκάλες οξυγόνου και να παίρνετε βαθιές ανάσες τρεις με πέντε το μεσημεράκι και θα σας περάσει. Αν όχι, να το συνδυάσετε και με γαργάρες από τα φλόκια που σας εκσφενδονίζει καθημερινά το σύστημα...που στηρίζεται από γεννησιμιού σας. Κάντε κάτι τέλος πάντων και μην ρίχνετε το βάρος στα οπαδικά κινήματα. Δηλαδή τι νομίζετε ότι θα γίνετε, κάθε φορά που θα διαδηλώνεται ενάντια στην σκλαβιά σας, θα εμφανίζονται οι αγγελόμορφοι χούλιγκαν, να κονταροχτυπιούνται με τους ένστολους δυνάστες σας; Ρε βλαμμένοι πάτε καλά στα μυαλά σας; Ακόμα τόσο ανώριμοι και κακομαθημένοι είστε; Ακόμα σωτήρες περιμένετε που θα βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά για πάρτη σας; Για εσάς...που δεν αξίζετε ούτε τα πτύελα μας, στα μούτρα σας τα υποκρινόμενα;
Ανθρωπάρια κάπου έχετε μπερδευτεί και η παρέμβαση κρίνεται απαραίτητη...μιας και οι διαστρεβλωμένες θεωρίες, προκαλούν εντελώς λανθασμένες εντυπώσεις. Ο αντισυμβατικός κοινοτισμός, δηλαδή ο τρόπος ζωής που εμείς τηρούμε και εντός του παράγεται η καθημερινότητα μας, είναι βασισμένος στον αλτρουισμό, την αντίσταση και τους κώδικες της ηθικής ανηθικότητας. Καθώς αντιλαμβάνεστε, ο δικός σας μικρόκοσμος με τον δικό μας, δεν τέμνει σε κανένα σημείο και ούτε επρόκειτο να συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο. Εκτός αν γίνεται αληθινοί έμψυχοι άνθρωποι, κάτι που σας το εύχομαι αλλά κατά πάσα πιθανότητα δεν θα συμβεί , είναι πια αργά. Για αυτό μην υπολογίζεται άλλο στην ευαισθησία και τον ρομαντισμό μας.
Πάντως επειδή ακούστηκε και αυτό ας το ξεκαθαρίσουμε. Μην περιμένετε τα χουλιγκάνια να προστατέψουν τις κατασχέσεις των πρώτων κατοικιών σας. Ρε ηλίθιοι τι μας περάσατε, για τίποτα επαγγελματίες συντροφοκήρυκες του ενταφιασμένου, ανύπαρκτου σοσιαλισμού; Ρε κάντε μας την χάρη από δω χάμω...που θα υπερασπιστούμε κιόλας τα δανικά θεμέλια που στήσατε...τομάρια, που αποζητάτε και συμπαράσταση για τις προσωπικές σας περιουσίες.
Εφόσον απλώσατε το χεράκι σας πέρα από τις ρεαλιστικές σας δυνατότητες, μαζέψτε το τώρα και βγάλτε μόνοι τα ματάκια σας. Άλλωστε τι τα κάνετε..και που τα έχετε σάμπως διακρίνετε την αλήθεια; Λοιπόν, αφού το ξεκαθαρίσαμε και αυτό ας επιστέψουμε στα δικά μας καίρια ζητήματα που αφορούν τις δράσεις και τις ζωής μας.
Τι μας καίει; Το νέο αθλητικό νομοσχέδιο που συγκεκριμένα προβλέπει, <<Στις περιπτώσεις των αξιόποινων πράξεων του παρόντος άρθρου απαγορεύεται
η οποιαδήποτε μετατροπή της στερητικής της ελευθερίας ποινής, σε παροχή κοινωφελούς εργασίας, καθώς και η αναστολή εκτέλεσης
αυτής σύμφωνα με τα άρθρα 99 επ. Π.Κ.>>Τι σημαίνει αυτό; Πως οποιοσδήποτε καταδικαστεί πρωτόδικα, έστω και για ένα απλό άναμμα πυρσού στην θύρα του γηπέδου, χωρίς να το πετάξει μέσα στον αγωνιστικό χώρο, θα μπει φυλακή χωρίς κανένα δικαίωμα αναστολής. Αδιανόητο, ιδιαίτερα όταν ως επί το πλείστον αφορά νεαρές ηλικίες από 18 έως 25 ετών...που ο ποινικός κώδικας τoυς θεωρεί <νεαρούς ενήλικες> αναγνωρίζοντας τους ελαφρυντικά. Αυτά βέβαια ισχύουν για άλλου είδους αδικήματα, διότι ο δεκαοχτάχρονος που θα ανάψει έναν πυρσό στο γήπεδο, σύμφωνα με το νέο αθλητικό νομοσχέδιο θα περνά τον επόμενο χρόνο της ζωής του στην φυλακή, με ότι συνεπάγεται αυτό για την πορεία της μετέπειτα ζωής του.
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι υπάρχει το κατοχυρωμένο τεκμήριο αθωότητας, ότι δεν αρκεί μια πρωτόδικη απόφαση αλλά μια αμετάκλητη καταδίκη, ενώ πάντοτε υπήρχε η δυνατότητα για δεύτερο βαθμό δίκης στο εφετείο. Αυτά κάποτε, πια με το νέο αθλητικό νομοσχέδιο, η δυνατότητα έφεσης καταργείται. Πλέον οποιοδήποτε καταδικάζεται σε πρώτο βαθμό θα οδηγείτε αμέσως στην φυλακή. Πίσω από τα σίδερα..και αν και εφόσον γίνει η δίκη του σε Β' βαθμό βλέπουμε...είναι σίγουρο, ο νέος αυτός νόμος θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβειας αθώους στην φυλακή. Η μη δυνατότητα χορήγησης αναστολής σε νεαρά άτομα, θα τους στιγματίσει για την υπόλοιπη ζωή τους με αποτέλεσμα χειρότερο από αυτό που υποτίθεται πως έρχεται να αποτρέψει ο νόμος Αυγενάκη.
Σύσσωμο το οπαδικό κίνημα αντιλαμβάνεται τις συνέπειες και άπρακτο δεν θα μείνει. Θερμοκηπιακή κοινωνία φόβου να κατασκευάσετε για τους υπόδουλους ψηφοφόρους σας, σε εμάς η νεοταξική βαρβαρότητα δεν θα περάσει. Μας βρήκατε απέναντι σας και παλαιοτέρα και θα αναμετρηθούμε και τώρα μέχρις εσχάτων, να είστε σίγουροι για αυτό.
Ούτε κάτω τα ξερά σας θα γράψουμε στους τοίχους, ούτε και τα τέρατα και τα σημεία που νομοθετείτε μας τρομάζουν. Θα πέσει τόσο καδρόνι και φωτιά, που δεν μπορείτε καν να το φανταστείτε. Ανοίξτε τα γήπεδα, ''κλείστε ένα μάτι'' στους ελέγχους και αφήστε μας να εκδηλώσουμε το πάθος μας, γιατί η υπομονή μας εξαντλήθηκε. Νεοταξικές χειραγωγήσεις και υγειονομικό ρατσισμό να ασκείτε εκεί που σας παίρνει. Δόξα τον γιαραμπί, τόσα μαρκαρισμένα ζαγάρια εκτρέφεται και σας στηρίζουν..εξαντλήστε τις πειραματικές διαθέσεις σας πάνω τους (όπως πάντα κάνατε) και αφήστε μας στην ησυχία μας.
Μην καρδιοχτυπάτε...αποκλείεται να αφυπνιστούν από την ανυπάκουη στάση ζωής μας, τους έχετε καλά δεμένους τους γάιδαρους σας εσείς. Σαμαρώστε τους και συμφιλιωθείτε με την ιδέα πως για να μας σκλαβώσετε θα πρέπει και να μας εξοντώσετε...και εσείς του συστήματος γνωρίζετε πια καλά την κράση της ράτσας μας. Δεν ψοφάμε καθόλου εύκολα τα άτιμα...κάνουμε πολύ θόρυβο και αναστατώνουμε δίχως οίκτο κάθε είδους γειτονιά αν χρειαστεί,
Σύστημα ακούει; Αφήστε μας να κάνουμε την δουλειά μας και κάνετε και εσείς την δική σας εκτός των ναών λατρείας μας και όλα καλά θα πάνε. Και θα τους εμβολιάσετε και θα τους πεισετε και θα μας δείχνεται που και που σαν το κακό παράδειγμα για να μην καταντήσουν ανυπότακτοι. Γενικότερα...σε εμάς δεν περνάνε αυτά ούτε και μας προκαλούν διλλήματα. Χουλιγκανισμός τότε, τώρα, πάντα. - Ψυχεδέλεια - Πειρατεία - Αριστοκρατική Αλητεία και όποιος έχει αντίρρηση περαστικά του. Εύχομαι σε όλους μας καλή αντοχή και αυτό το καλοκαίρι.
-Λιάκος Μπουρνόβας-
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Μεγάλες αγάπες έχουμε και τις υπηρετήσαμε πιστά για δεκαετίες. Όμως οι εποχές αλλάζουν, καθώς και οι προτεραιότητες μας..ήρθε πια η στιγμή να επιστέψουμε στους τοπικούς, νομοτελειακούς έρωτες και να συνταχθούμε μαζί τους. Γεννήθηκα στην Θηβών, πίσω από τα σχολεία και ακριβώς απέναντι από το στάδιο Μαυροθαλλασίτης..όπου και να ταξίδεψα, όσα χρόνια και να πέρασαν, όσα κασκόλ και να φόρεσα, ποτέ μου δεν ξέχασα την ηχώ του -CITY θυμήσου μια ζωή μαζί σου-. Καθόμουν με την συγχωρεμένη στην βεράντα και κάθε φορά που το στάδιο σειόταν από τους πανηγυρισμούς, με έπαιρνε στην αγκαλιά της και φώναζε γκοοοολ, έβαλε γκολ το Αιγάλεω μωρό μου. Πως και πως περίμενα τις Κυριακές..να με σφίξει στην αγκαλιά της, να φωνάξει αυτή την περίεργη λέξη, το γκοοολ που κάνει το Αιγάλεω να νικά!! Από τότε πέρασαν σαράντα χρόνια μα δεν άλλαξε η ψυχή μου ποτέ..τα τελευταία δεκατέσσερα από αυτά περίμενα, όπως και όλοι οι αιγαλιώτες φυσικά..και πέρασαν και αυτά και φθάσαμε στο τώρα για να απολαύσουμε επιτέλους ξανά το ΑΙΓΑΛΕΩ μας στην SL2. Τραβήξαμε πολλά για να φθάσουμε ως εδώ και εύχομαι να είναι κατανοητό το πόσο λαχταράμε να βιώσουμε και πάλι την συνοχή και τον παλμό της κερκίδας. Ο υγειονομικός απολυταρχισμός δεν μας φοβίζει. Ραντεβού στην Θ.12!
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
και τα ''Meetings'' συνεχίζονται...
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Άνοιξε την κονσέρβα και κοίτα 💣
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
