Ζουν ζωές άλλων. Κατάφεραν να ζουν χωρίς τα πρωταρχικά όνειρα και τις επιδιώξεις τους. Πειθάρχησαν εν ολίγοις. Κλείδωσαν δια παντός το απροσδόκητο, την πάτησαν, φοβήθηκαν πειθαρχώντας στο ωράριο και τις επιπτώσεις του. Δεν τόλμησαν, επικρατεί και το διαχρονικό, μακάβριο σλόγκαν, του “Μεγαλώνουμε και σοβαρεύουμε και κάτι άλλα υπόλοιπα...”.
Τους κλέβουν χρόνο, σκέψη, πνεύμα, βούληση και ψυχή και μετά, δίχως να το καταλάβουν, ζουν μια ζωή που δεν είναι πια η δίκη τους, είναι κάποιου άλλου, άγνωστου προς τους ίδιους...οι οποίοι όμως εις γνώση τους προσποιούνται εντός του ρόλου ζωής που συναίνεσαν να υποδυθούν! Τρομακτικό, κυρίως για την μαγική, συνολική εξήγηση, του “Έτσι έπρεπε να γίνει, όπως σε όλο τον κοσμάκη άλλωστε...”. Δηλαδή έχουν αποδεχθεί μια εξ ολοκλήρου φανταστική, κοινωνική νομοτέλεια, που υποτίθεται ότι επεξηγεί, εξ ίσου μαγικά, το γιατί η Τούλα δεν έγινε όπως πάντα ονειρευόταν μπαλαρίνα και κατέληξε στο ζαχαροπλαστείο ενός τύπου, που εν τέλει τον παντρεύτηκε και έκανε και δυο παιδιά. Δεν είμαστε με τα καλά μας.
Σε όσους λοιπόν συνέβησαν αυτά τα μη εξηγήσιμα, ανατρεπτικά γεγονότα, στην πρωτόλεια πορεία του ονείρου της ζωής τους, το γνωρίζουν και αυτό είναι μια εντελώς επικίνδυνη ενοχή. Ήξεραν τι ακριβώς ήθελαν από τις ζωές τους, όμως κατάφεραν να ζουν ολόκληρες ζωές μακριά από ότι αληθινά επιθυμούσαν. Εξωφρενικό...να αποφασίσεις να ζήσεις τα χρόνια σου, κουβαλώντας στη σάρκα, τον νου και την βούλησή σου, την ύψιστη ενοχή απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Προσποιείσαι, συμβιβάστηκες, πειθάρχησες. Ζεις το ψέμα σου και συνειδητά κατακρεουργείς το όνειρό σου, την αλήθεια που κάποτε έπλασε η σκέψη σου, ο νους σου, όταν προσπάθησε να σε ξεγεννήσει. Για να γίνεις εσύ αυτό που πάντα ήθελες. Μα εσύ την στείρωσες και εκείνο το πλάσμα που δεν γεννήθηκε ποτέ, τώρα σαπίζει μέσα σου, κλειδωμένο άδικα και ερμητικά στα μπουντρούμια των ενοχών σου.
Οποία κτηνωδία! Ξέρετε γιατί η πλειοψηφία των ανθρώπων είναι ικανή να διαπράξει ανά πάσα στιγμή κάθε είδους έγκλημα; Διότι όταν έχεις καταφέρει να δολοφονήσεις εσένα και πλέον ζεις σαν ζόμπι φυλακισμένος στο σώμα σου, με το πνεύμα κάποιου άλλου που δεν είσαι εσύ αλλά έχει την όψη σου και μάλιστα τον εκπροσωπείς συνειδητά, τότε είσαι ικανός και ικανή για πολλά. Οι βαριά ένοχοι θα συνεχίσουν να φορτώνονται ενοχές ώστε να αποδείξουν κάποτε την αθωότητά τους. Η κοινωνία των πολλών έχει το κατάλληλο σαθρό έδαφος, την κινούμενη άμμο, που στους αιώνες, έχει εξαφανίσει ασύλληπτα άπειρες ενοχές των πειθαρχημένων, λοβοτομημένων μελών της. Έτσι είναι αυτά τα νταλαβέρια, κανιβαλιστικά, αποτρόπαια. Έτσι βέβαια τα χαρακτηρίζουν όσοι δεν επέτρεψαν να χαραμίσουν χρόνο και βούληση, στην ανεξήγητη νόρμα ''ότι έτσι έπραξαν και οι υπόλοιποι'' και ακολούθησαν τα όνειρά τους. Όπως η απλή, κοινή λογική προτάσσει, σε μια πορεία γενικότερα και σε οποιοδήποτε θέλω.
Όταν αποφασίσετε να κατευθυνθείτε προς Άνω Πατήσια υπάρχει περίπτωση να ακολουθήσετε τον δρόμο προς τα κάτω; Είναι δυνατόν να στερείστε το αγαπημένο σας φαΐ επί δεκαετίες επιλέγοντας μια γεύση που σας προκαλεί αηδία; Φυσικά και όχι. Ε, τότε γιατί ρε χαϊβάνια πηγαίνετε κόντρα στον ίδιο σας τον εαυτό, στην ίδια την αλήθεια σας που λαχταρούσατε τόσο πολύ να την υλοποιήσετε ζώντας την;
Χίλια δυο γιατί υπάρχουν όπου οδηγούν σε υπαρκτές εξηγήσεις για τα όσα έπαθε ο καθένας από τους πολλούς, αλλά μας είναι στο σήμερα, στο τώρα που βιώνουμε, παντελώς αχρείαστα. Κάνεις δεν προσδοκά σε ανάλυση και θεραπεία. Το συνειδητό ζόμπι, ή θα αναγεννήσει με φλόγα την κατάντια του ψεύδους του, ή θα συνεχίσει να εγκληματεί, κυρίως εις βάρος του περίγυρου του. Οχυρωμένο, πίσω από τα ετεροχρονισμένα απωθημένα, που ουσιαστικά δημιουργεί το ίδιο το ζόμπι, μπας και σταματήσει να ουρλιάζει από παράπονο το όνειρο, η αλήθεια του καθένα που σαπίζει μέσα του. Απελπισία!
Τώρα πια δεν είναι όπως παλιά, τώρα όλα φαίνονται περισσότερο και γρηγορότερα. Τώρα πια που επιτέλους κατέρρευσαν οι πολίτικο-ιδεολογικοί θίασοι κοινωνικών ψευδαισθήσεων, είναι οφθαλμοφανέστατο και το πως καταφέρνει έως τις μέρες μας να επιβιώνει ο καπιταλισμός, σε ρόλο δυνάστη...είναι πολύ απλό και φρικιαστικά διαχρονικό, συνεχίζει να μοιράζει συγχωροχάρτια καριέρας και προόδου στους υποστηρικτές του.
Τώρα πια δεν είναι όπως παλιά, τώρα όλα φαίνονται περισσότερο και γρηγορότερα. Τώρα πια που επιτέλους κατέρρευσαν οι πολίτικο-ιδεολογικοί θίασοι κοινωνικών ψευδαισθήσεων, είναι οφθαλμοφανέστατο και το πως καταφέρνει έως τις μέρες μας να επιβιώνει ο καπιταλισμός, σε ρόλο δυνάστη...είναι πολύ απλό και φρικιαστικά διαχρονικό, συνεχίζει να μοιράζει συγχωροχάρτια καριέρας και προόδου στους υποστηρικτές του.
Ακούστε λοιπόν, γιατί το ψέμα που χωνέψατε, κοντεύει να χωνέψει και σας που προδώσατε την αλήθεια, αλλά και εμάς που την υπηρετούμε με στοργή και μεράκι και δεν φταίμε σε τίποτα που τυχαίνει να ζούμε ανάμεσά σας. Αναγνώσατε όσες περισσότερες φόρες μπορείτε το παρακάτω συμπέρασμα διότι είναι επιτακτική ανάγκη να το κατανοήσετε. Κομπλεξικά όντα, το πανανθρώπινο θέμα δεν ήταν, ούτε είναι το ταξικό, το θέμα μας ήταν, είναι και θα είναι το υπαρξιακό!
Έλεος πια, πόσο φόβο έχετε ρε έρποντα όντα να υποστηρίξετε την αλήθεια σας; Έως πότε θα σε κομπλεξάρει ρε καλλιεργημένε άνθρωπε η περιουσία ενός ακόμα άξεστου καπάτσου; Έως πότε θα ανέχεστε τον κάθε ξεφτιλισμένο να σας βυθίζει στην ανταγωνιστική λαίλαπα των αριθμών; Ποιος σας είπε ότι το πετυχημένο γαμήσι γίνεται σε βίλα και η διασκεδαστική βόλτα σε δίπορτο κουπέ; Η μήπως νομίζετε ότι εάν είχατε τα πάρα πολλά δεν θα αντιμετωπίζατε παραπλήσια, ανύπαρκτα καπιταλιστικά αδιέξοδα; Έχετε διανοηθεί πόσο εξαπατημένος είναι, ακόμα και μέσα στον πλούτο του, ένα ζόμπι που κατέχει κότερο 25 μέτρα και αποζητά σωτηρία ψυχής και νου στο επόμενο πλεούμενο που επιθυμεί, το οποίο είναι 38 μέτρα παρακαλώ...
Τα ζόμπι βγάζουν και τα μετράνε όλα εκτός από τις ψωλές και την θηλυκότητα τους. Που τέτοιο θάρρος. Που να βρει το θάρρος να ξεκομπλαριστεί από την συνθετική χρυσόσκονη του καπιταλισμού και να αποδεχθεί το αυτονόητο; Το θέμα σου δεν είναι ταξικό, είναι ξεκάθαρα υπαρξιακό και μόνο. Είναι υπέροχο που εν μέσω κρίσης και γενικής λειψυδρίας, σε μια κοινωνία κουκλοθέατρο που καταρρέει, όλοι συνειδητοποιούν ότι βρισκόμαστε στο 2019 και όχι στο 1982 που τα ταξικά λογοπαίγνια ήταν του επιπέδου “Να έρθει ο Αντρέας, να φάει ο κόσμος κρέας...”.
Λοιπόν τι έγινε, δεν χορτάσατε; Πόσο κρέας θέλετε ακόμα να φάτε, πόσο σανό να σας ταΐσουν ακόμα, δεν χορτάσατε; Τόσα χρόνια τους υπηρετείτε υπνωτισμένοι, αιώνιοι δούλοι στις κάστες που σας κατέταξαν και ακόμα επιμένετε. Βάζετε αλουμίνια παντζούρια, αγοράζετε νέο αμάξι, προσδοκάτε σε μπόνους, βιώνεται πάσα φύση εξευτελισμό και καταναλωτικό εξαναγκασμό και ακόμα επιμένετε; Ότι είναι προτιμότερο να αρρωσταίνετε καθημερινά την αλήθεια της ύπαρξής σας, προσποιούμενοι άλλους με το ίδιο σας το κουφάρι, ανταλλάσσοντας την λοβοτομή σας με προϊόντα, θέσεις εργασίας, αξιώματα, παροχές, ψυχοθεραπείες, Χanax και προσποιητές διαπροσωπικές σχέσεις; Μα ειλικρινά απορώ, ποιος σας έπεισε ότι το όνειρό σας δεν άξιζε ο κόπος να πραγματοποιηθεί; Πως πείσατε το είναι σας να θυσιαστεί στο προβλέψιμο; Πως αντέχετε να προσπερνάτε τα θέλω σας υποταγμένοι στην πειθαρχεία του συστήματος;
Η αξιοπρέπεια δεν χαρίζεται με μεροκάματα. Η ψυχή πρέπει να σωθεί, όχι η ύλη. Δεν υπάρχει ταξικό, αυτά τα δημιούργησαν τα αφεντικά σου. Λεκτικά τεχνάσματα που σε οδηγούν στην συγκομιδή τραπεζογραμματίων. Κανείς δεν κοιτά την τσέπη σου όταν μιλάς. Όταν φέρεσαι με τον τρόπο σου, δεν συμπεραίνουμε βάση της εργασιακής σου ιδιότητας αν μας κάνεις για φίλος ή όχι. Πάνε πια αυτά, η υλική φιγούρα δεν πιάνει στα υψηλά πατώματα του νου, εκεί που κατοικούν οι αληθινοί μαζί με τα κουσούρια και τα χαρίσματά τους.
Το υπαρξιακό είναι η αναγνωρίσιμη, διαπιστωμένη ταυτότητα του κάθε ανθρώπου. Αυτό δεν καμουφλάρεται με τίποτα. Ή έχεις δουλέψει με την ύπαρξή σου και υπάρχεις μέσα σου ζωντανός, συνοδοιπόρος της ψυχής σου, ή είσαι το κουφάρι της ανυπαρξίας σου, που όσο και να το καλοντύσεις, τόσο εκείνο χάσκει γυμνό και κίβδηλο. Το ξαναγράφω για να το έχετε να το βλέπετε μήπως και σωθούμε. Το θέμα δεν είναι ταξικό άλλα ξεκάθαρα και επιτακτικά υπαρξιακό!
Ως εδώ όμως με τις προτροπές για αφύπνιση. Επιστροφή στο κοχλάζον κοινωνιολογικά τώρα. Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να τονίσω, πως οι υποσυνομοταξίες και κατηγοριοποιήσεις των παθολογικών τεχνασμάτων του καπιταλισμού, είναι παντελώς αχρείαστες για τη νοηματική πορεία του κειμένου αλλά και γενικότερα. Εκεί έξω στις λεωφόρους και τα σοκάκια συνευρίσκονται πλέον, αναγκαστικά και νομοτελειακά, μονάχα δυο είδη ανθρώπων. Εκείνοι που ανακάλυψαν ποιοι είναι, πως θέλουν να είναι, από που έρχονται, που πάνε και τι αληθινά πρεσβεύουν σαν οντότητες και τα πειθαρχημένα ζόμπι κανιβαλιστές των υπάρξεων τους. Πάντα έτσι ήταν, από τον Μεσαίωνα και μετά. Κάποιοι είδαν το φως τους και φώτισαν για όλους και κάποιοι έκλεισαν το διακόπτη και βιώνουν το σκοτάδι τους.
Όσο υπήρχαν ακόμα ταξικά και ιδεολογικά δεκανίκια σε αγαστή συνεργασία με εκκλησιαστικά μαγαζάκια, τα ζόμπι μπορούσαν να καμουφλάρουν την δολοφονία της αλήθειας τους και κοιμόμασταν ήσυχοι. Περάσαν όμως τα χρόνια, ξεθώριασαν οι σημαίες, ατόνησαν οι προσπάθειες χειραγώγησης δια μέσου των πολιτικών ιδεολογιών και τάσεων, με αποτέλεσμα να μείνουν τα ζόμπι εκτεθειμένα, δίχως μάσκα. Τώρα πια δεν κοιμόμαστε ήσυχοι! Είναι τέτοιο το μένος, η οργή και η ασχημία τους, είναι τόσο ανυπολόγιστη η ντροπή που νιώθουν απέναντι στο δύσμοιρο αληθινό εαυτό τους που κάποτε δολοφόνησαν εν ψυχρώ, μαζί με τα όνειρά του, που βιαιοπραγούν αδιακρίτως.
Χύνετε αίμα αγαπημένοι μου αναγνώστες, χύνετε αίμα σε καθημερινή βάση κυρίως από όσους διακρίνουν και αντιμάχονται το άδικο μίσος των λοβοτομημένων. Ατέρμονη θα είναι αυτή η μάχη και τα επόμενα έτη θα διογκώνεται όλο και περισσότερο. Είναι αναπόφευκτο. Οι πειθαρχημένοι βρίσκονται σε πανικό. Τους έβγαλαν απότομα από την γυάλα των ιδιοτήτων τους με αποτέλεσμα να είναι ορατότατη η ψυχική τους ανυπαρξία και οι συνολικές τους ενοχές που πρέπει να κρύψουν πάση θυσία. Απέναντί τους στέκονται, όλοι εκείνοι που θυσίασαν κάθε πλαστικό μπιχλιμπίδι των αγορών και καλλωπίζουν την ύπαρξή τους μονάχα με την αληθινή βούληση των ονείρων τους. Οι μεν κρύβουν τα κατά συρροή εγκλήματα της ανυπαρξίας τους ραδιουργώντας με κάθε πρόστυχο τρόπο, οι δε ανταπαντούν ακλόνητοι και ατρόμητοι, προτάσσοντας το αδιαμφισβήτητο διαμέτρημα των επιλόγων τους. Το υπερόπλο του ευφυούς ψέματος, στρέφει την κάννη του με θράσος, απέναντι στο υπερόπλο του “Γίναμε ότι ονειρευτήκαμε και πολύ μας αρέσει”.
Πειθαρχημένοι, ένοχοι δολοφόνοι της αλήθειας τους, εναντίων ρομαντικών ατάκτων της συνειδητότητας. Τα παραπάνω δεν είναι πρωτοφανή γεγονότα, καουμπόι και ινδιάνοι και δικτάτορες νάνοι πάντα υπήρχαν...Ποτέ όμως τόσο ξεμπροστιασμένοι και ακάλυπτοι, ποτέ τόσο ξεκάθαρα εκτεθειμένοι και απροετοίμαστοι για το χάλι τους που δεν κρύβεται.
Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, διότι έχουν γαλουχηθεί με τις τεχνικές των εξουσιαστών τους. Όταν δεν κρύβεται πια το έγκλημα, τι κάνει το σύστημα; Εξαφανίζει τους αυτόπτες μάρτυρες. Κλασσικές τεχνικές που έχουν προκαλέσει εξαιρετικά πολύπλοκες, αιματηρές συγκρούσεις, οι οποίες ολοένα και θα εντείνονται!
Ε, τι διάολο! Νομίζατε πως τόσα χρόνια δεν είχαμε διακρίνει τα δολοφονικά σας ένστικτα; Ή μήπως νομίζατε ότι δεν φαινότανε το χάλι σας, όταν χώνατε τα στρουθοκέφαλα στις τρυπούλες σας; Δεν ευθυνόμαστε εμείς που ξεμυτίσατε κορδωμένοι με όλο σας το δράμα σε πλήρη θέαση. Σκεφτήκατε πότε ότι μπορεί να παίζουν μαζί σας, οι ίδιοι οι εξουσιαστές σας; Νομίζετε ότι βιάστηκαν να σας πείσουν, πως πλέον μπορείτε να κυκλοφορείτε χωρίς προσωπείο στον πλασματικό κόσμο των συνενόχων σας, μιας και τους αληθινούς ανθρώπους τους πάτησε το τρένο; Το σύστημα δεν κάνει τόσο φθηνά λάθη, το σύστημα ήξερε πολύ καλά πως θα μας συναντήσετε στην πρώτη γωνία, αλλά του μαζευτήκατε πολλοί και δεν έχει τι να σας κάνει πια! Έτσι λοιπόν σας έδωσε το κουμπί Like για να ρυθμοδόνει τον νευρώνα της αυτο-επιβεβαιωτικής ματαιοδοξίας σας, έκρυψε τα καφενεία που συχνάζουν οι ρομαντικοί στον παράδρομο, γυαλίσαν την βιτρίνα απ' την αρχή, κι εσείς, τα ένοχα ζόμπι που τόσα χρόνια ήσασταν κρυμμένα στις τρύπες σας, πειστήκατε να εμφανίσετε την κεφαλή σας! Οι στρούθοι βαρέθηκαν την απομόνωση κ έδειξαν το πρόσωπό τους!
Συγνώμη δηλαδή, εμείς φταίμε που είδαμε τα πρόσωπα εκείνων, που γνωρίζαμε πολύ καλά από την όψη των οπισθίων τους, εδώ και χρόνια; Δηλαδή μπαίνεις και σε μπελάδες χωρίς να το θες! Προχωράς στην Σόλωνος για παράδειγμα και ξαφνικά εμφανίζεται ένας βαριά ένοχος δολοφόνος της ύπαρξής του, παντελώς ξεκωλιασμένος από το σύστημα που υπηρετεί, με το πρόσωπό του φόρα παρτίδα..με νεκρά μάτια χωρίς ηλιαχτίδα! Έτυχε ρε μουνόπανα και σας είδαμε, τι θα γίνει τώρα, πρέπει να μας αφανίσετε; Γιατί; Δεν είστε αρκετοί οι ανύπαρκτοι; Θέλετε κι άλλους; Γιατί να πεθάνουμε εμείς επειδή εσείς κάποτε δολοφονήσατε τον εαυτό σας και σας φαίνεται;! Τι περιμένατε δηλαδή, να μην γίνει αντιληπτό ή να το βουλώσουμε συνηγορώντας σαν συνένοχοι; Ε, τομάρια, στην από δω πτέρυγα είμαστε όλοι αθώοι! Είμαστε υπερασπιστές των ονείρων μας, άνθρωποι αληθινοί που δεν ξεχάσαν ποτέ τι αποφάσισαν, τι είναι και πόσο παλέψαν για να επιβιώσουν στην κοινωνία των λοβοτομημένων ομοίων σας, προασπίζοντας τις επιλογές τους! Ε, νεκροζώντανα, δυστυχισμένα ζόμπι, σε σας μιλάμε!
Κανείς από μας δεν θα σιωπήσει, δεν θα ξεχάσει, δεν θα συμβιβαστεί, δεν θα πειθαρχήσει! Όπως πάνε για εσάς πολλά χρόνια τώρα που έχετε ξεπουλήσει ψυχή κ σώμα, άλλα τόσα χρόνια περάσανε και για εμάς που διαφυλάσσουμε τις υπάρξεις μας αμόλυντες και αγνές, όπως ακριβώς είχαμε ονειρευτεί, όπως ακριβώς μας αξίζει! Ναι, είστε πια πρωτόγνωρα εκτεθειμένοι κ σε σαφή δικαιολογημένο πανικό! Ναι, πολυάριθμα τομάρια του συστήματος που δεν ξέρει τι να σας κάνει πια, ναι, για να μας συναντήσετε σας αμόλησαν! Για να αναμετρηθούμε, για να πληρώσει λιγότερες συντάξεις το σύστημα στους πιστούς του στο άμεσο μέλλον! Έχετε το κουσούρι της συγκάλυψης, έχουμε το κουσούρι της αποκάλυψης! Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή και φροντίστε να το συνηθίσετε τώρα που κυκλοφορείτε εκτός των τρυπών σας! Ότι καταντήσατε να είστε, είναι ορατό και αποτυπωμένο πάνω σας σε βαθμό κακουργήματος! Δυστυχώς για εσάς υπάρχουμε κι εμείς, εκείνοι που σας έπεισαν οι δήμιοι σας ότι εξαφανιστήκαμε! Δυστυχώς για εμάς, σαν αυτόπτες μάρτυρες της προσωπικής σας προδοσίας, θα πρέπει να αμυνθούμε απέναντι στις ενοχές σας που αναπόφευκτα θα σας ωθούν σε νέα εγκλήματα...και αφού με τους εαυτούς σας έχετε ήδη ολοκληρώσει το φονικό, στρέφετε την κάννη προς εμάς χωρίς το παραμικρό έλεος!
Και εδώ έχουμε την πρώτη και μοναδική ταύτιση, που σεναριακά μας εγγυάται μιας πρώτης τάξεως σφαγή. Όσο εύκολα πυροβολεί επιθετικά όποιος έχει ξανά σκοτώσει, πόσο μάλλον τον ίδιο του τον εαυτό, άλλο τόσο εύκολα πυροβολεί αμυντικά και κείνος που με το σιδερικό του έχει σπείρει πολύ θάνατο για να διατηρήσει το είναι του ζωντανό.
Το ευχόμασταν χρόνια να συμβεί και επιτέλους είναι γεγονός. Η υπαρξιακή αναζήτηση σαν σκοπός ζωής που πάντα έτρεμε το σύστημα, κατέφθασε με τρόπο σαρωτικό. Επιτέλους κανείς δεν μπορεί πια να κρυφτεί πίσω από την φτώχεια ή τα πλούτη του. Στους καιρούς μας το διακύβευμα δεν είναι ταξικό αλλά ξεκάθαρα υπαρξιακό. Πάψε να κρύβεσαι ανθρωπάκο από την ασημαντότητα διότι η ουσία των καιρών σε ζυγώνει απροσδόκητα με όλο το αλλόκοτο της μεγαλείο. Μη σας γοητεύει αυτό, δεν ήρθε για εσάς ούτε και σας ανήκει. Η ουσία ρέει δίχως συναίσθημα και δίχως υπεκφυγές. Η ουσία είναι η αλήθεια και η αλήθεια είναι φωτιά που θερμαίνει τους γνώστες και απανθρακώνει τους ημιμαθείς.
Η ουσία δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε άδικη. Είναι αμείλικτη και συγκεκριμένη. Δεν την απασχολούν όσα θες να της πεις αλλά όσα χρειάζεται και πρέπει να ακούσει. Αν σε βρει ή την προσεγγίσεις θα σε ρωτήσει: Ξέρεις ποιος είσαι, από που έρχεσαι, που πας και τι αληθινά πρεσβεύεις; Μόνο αυτά τα συγκεκριμένα ερώτημα θέτει η ουσία...και λίγοι ξέρουν, ή θέλουν να
παραδεχτούν ότι η ουσία γνωρίζει την αλήθεια πριν απαντηθεί.
Δεν ήρθε η ουσία για να μάθει, ήρθε για να διαπιστώσει, για να δοκιμαστείς. Ναι, είναι μια παρεμβατική κίνηση αλλά το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Και όταν συναντάς το πεπρωμένο σου, την ουσία που μια ζωή περίμενες για να αλχημισεις τον μπρούτζο σου σε χρυσό και δεν ανασκουμπώνεσαι να εργαστείς πλάι της για το ίδιο σου το όνειρο, τότε είσαι άξιος της τύχης σου. Είσαι μια ψυχή που σκόρπισε την ουσία της.
Δεν ξέρω αν συγκλονίζεσαι ακόμα από υπαρκτά γεγονότα, αλλά οφείλω να σε πληροφορήσω ανθρωπάκο ότι δεν υπάρχεις. Επίσης να σου υπενθυμίσω, ότι το στείρο ανοιγοκλείσιμο βλεφάρων, είναι μια λειτουργία αντανακλαστική που δεν αποδεικνύει και πολλά. Το καταφέρνουν μέχρι και τα βατραχάκια και μάλιστα με πολύ πιο εντυπωσιακό τρόπο.
Κρατώ την ουσία και αναγεννημένος πορεύομαι προς τον προορισμό μας, την πράσινη κοιλάδα των ονείρων μας.
Βραστάμ, μαγείρεψε να έχουμε να ευαγγελίσω τα αδέρφια μας. Ντανίλο, πρωτοπαλίκαρο μου, πιάσε το τιμόνι σ' αφήνω κουμάντο. Κωνσταντίνε, όποιος μας ζυγώσει αποκεφάλισε τον, δεν περιμένουμε κανέναν, αν χρειαστείς βοήθεια λύσε την αιμοσταγή σκιουρίτα να σε βοηθήσει όμως μόνο σε περίπτωση ανάγκης, αλλιώς άσε την να κοιμηθεί, είναι εξαντλημένη. Σάκη, νεαρέ μου δούκα, να είσαι δίπλα στον Μπομπ, μην τον χάσεις λεπτό από τα μάτια σου, είναι ο θησαυρός μας, ότι έχουμε, αυτός που αντέχει να κουβαλά τον ουρανό μας, ο νεαρότερος ρομαντικός του πλανήτη.
Ωραία, ξεκινάμε. Εύχομαι να έχει φουρτούνα, εύχομαι να συναντήσουμε εχθρούς ορκισμένους, εύχομαι όταν μάχομαι να με κοιτά η αδικοχαμένη μάνα μου και να καμαρώνει τον δίκαιο καταραμένο γιο της.
Κουράστηκα πολύ. Όλο το πλήρωμα είναι εξουθενωμένο. Είμαστε ναι μα δεν το ομολογούμε ο ένας στον άλλον. Όλο γελάμε, δεν ξέρω πως το καταφέρνουμε αυτό αλλά συμβαίνει...όποιον σύντροφο μου και να κοιτάξω χαμογελάει αισιόδοξα. Μόνο χαμογελάμε, κοιταζόμαστε στοργικά και χαμογελάμε, λες και ο πόλεμος είναι γλέντι, λες και η φλόγα που καταπίνουμε είναι γλυκεία σαν την λεμονάδα που μας έφτιαχνε η Σύλβια. Μα να ξερες πόσο μου λείπεις, ψυχή της ψυχής σου είμαι και μέσα μου ζεις.
Όλοι είναι στις θέσεις τους, έτοιμοι για όλα, όπως πάντα. Πάω να αναπαυθώ λιγάκι. Μου το επιτρέπουν οι σύντροφοι και καμιά φορά μου το επιβάλλουν. Υπακούω σε αυτό παρόλο που λατρεύω την φθορά του σκοπού.
Είμαι ρίζα και δυστυχώς πρέπει να με προσέχω, να με ποτίζουν και μια σειρά άλλων μικρολεπτομερειών που οφείλω σαν ρίζα να τηρώ. Επάνω μου κατοικεί ένα πλατάνι τεράστιο. Να πω την αλήθεια ούτε εγώ το ήξερα και πως να το ξέρω άλλωστε...ρίζα είμαι όχι κορμός, ούτε φύλλο, μήτε κλωνάρι. Που να τα ξέρω εγώ αυτά εκεί κάτω. Εμείς εκεί έχουμε πολλή δουλειά, ταΐζουμε κοτζάμ πλατάνι που στηρίζει όλα τα ξυλόσπιτα των αγαπημένων υπέροχων συντρόφων μου.
Αδιανόητη ευθύνη για ένα δωδεκάχρονο παιδί σαν και εμένα. Από την άλλη βέβαια ποιος ενήλικας θα άντεχε τόση αλήθεια, σκουλήκι και χώμα; Δεν μπορούν, χάνουν την υπομονή τους και μετά μου μιλάνε με κάτι λόγια άλλα, σοβαρά και μετά τσαντίζονται και όλο δίκιο έχουν και τελικά μένω μονάχος και κάνω μια χαρά την δουλειά μου χωρίς να βαρυγκωμώ.
Είμαι ρίζα και θα είμαι εδώ ακόμα και αν το πλατάνι κοπεί. Θα είμαι ο τελευταίος που θα το μάθει και είμαι εξοικειωμένος με την ουσία μου, με αυτό που γεννήθηκα για να κάνω.
Ο Άλεξ μου κάνει νόημα επιτελούς να αποσυρθώ στα ιδιαίτερα μου κι εγώ συνηγορώ άμεσα. Ο Άρης, ο William, η Μαύρη και ο Πιπιλίτο με ακολουθούν, ακούω στο δάπεδο τα βηματάκια τους και ευχαριστώ τον Κύριο που μου τους έστειλε. Θα είχα πεθάνει προ πολλού χωρίς τους σκυλανθρώπους μου.
Αφήνω το ταλαιπωρημένο μου κορμί στο στρώμα της κουκέτας που με κοιμίζει. Τρέμω λίγο, το ομολογώ. Θες από το πιόμα, θες από το δέος, πάντως λίγο τρέμω. Κρατώ στα χέρια μου το φιλντισένιο μου κουτάκι ανυπόμονος. Το ανοίγω και κάθε φορά που το ανοίγω συμβαίνει το ίδιο θαύμα. Εμφανίζεται μια μαύρη μικρή πεταλούδα που μιλάει κιόλας και χορεύει..μα αν την δείτε, από την ομορφιά της θα θαμπωθείτε. Σε αγαπώ μου ψιθυρίζει και απλώνει τα τσακισμένα της φτερά και μου χορεύει..μου χαϊδεύει το μάγουλο και μετά με φιλάει στα χείλη τόσο γλυκά όσο και το νανούρισμα της.
Θα αποκοιμηθώ σε λίγα λεπτά, εγώ που περνάνε τρεις μέρες μέχρι να κλείσουν τα βλέφαρα μου. Την αφήνω ελεύθερη να πετά στο δωμάτιο μου καθόσον κοιμάμαι. Της αρέσει να πετά και να υφαίνει τα όνειρα μου. Όταν ξυπνώ είναι ντυμένη με το ύφασμα που γέννησε η σκέψη μου. Είναι εγώ, είμαι εκείνη, γίνομαι πεταλούδα, γίνεται Boy. Με ταΐζει μαρμελάδα φράουλα, μου φτιάχνει καφέ, τσιγαριλίκια και το καλύτερο από όλα είναι ότι μου ψιθυρίζει κάθε τόσο, όλα θα πάνε καλά, σε αγαπώ, σε αγαπώ πολύ.
Χαϊβάνια, δεν ξέρω αν σας έπεισα αλλά τουλάχιστον ξανά βρήκα το κουράγιο να σας επαναπροσδιορίσω τα αυτονόητα και χάρισμα σας. Καλό χειμώνα, καλή φώτιση να έχετε και να θυμάστε..ο αληθινός παράδεισος της επίγνωσης εμπεριέχει μόνο αλήθεια. Ότι εμπεριέχει αλήθεια είναι λιτό, συγκλονιστικά λιτό. Αξίζει τον κόπο η ανακάλυψη αυτού του τόπου. Αν κάποτε φτάσεις στις πύλες του φρόντισε να εμφανιστείς με τον αληθινό σου εαυτό..οι άλλοι δεν αναγνωρίζονται.
💀 ΖΗΤΩ Ο ΕΡΩΤΑΣ, ΖΗΤΩ ΕΜΕΙΣ, ΖΗΤΩ Η ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΛΗΤΕΙΑ💀
-Λ.Μ.-
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Υγ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην γοργόνα που με έσωσε καθόσον πνιγόμουν..να με μάθεις να κολυμπώ, να σε μάθω να πετάς..να εξοικειωθώ στο σκοτάδι του βυθού σου, να μην φοβάσαι το φως του ουρανού μου💣
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Βιώστε το και απομυθοποιήστε το...
και αν σας ξανά χρειαστεί ζητήστε το, αναλύστε το, αποκωδικοποιήστε το, άρα αποδείξτε το.
Είσαστε αυτό που ζήσατε !!!
Σας άρεσε, το εννοήσατε;;;
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
You 're blind baby
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Πέρασε η πιο δύσκολη χρονιά και ούτε μια γρατζουνιά...
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
At last...
ALL SYSTEMS ACTIVATED
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Ε, τι διάολο! Νομίζατε πως τόσα χρόνια δεν είχαμε διακρίνει τα δολοφονικά σας ένστικτα; Ή μήπως νομίζατε ότι δεν φαινότανε το χάλι σας, όταν χώνατε τα στρουθοκέφαλα στις τρυπούλες σας; Δεν ευθυνόμαστε εμείς που ξεμυτίσατε κορδωμένοι με όλο σας το δράμα σε πλήρη θέαση. Σκεφτήκατε πότε ότι μπορεί να παίζουν μαζί σας, οι ίδιοι οι εξουσιαστές σας; Νομίζετε ότι βιάστηκαν να σας πείσουν, πως πλέον μπορείτε να κυκλοφορείτε χωρίς προσωπείο στον πλασματικό κόσμο των συνενόχων σας, μιας και τους αληθινούς ανθρώπους τους πάτησε το τρένο; Το σύστημα δεν κάνει τόσο φθηνά λάθη, το σύστημα ήξερε πολύ καλά πως θα μας συναντήσετε στην πρώτη γωνία, αλλά του μαζευτήκατε πολλοί και δεν έχει τι να σας κάνει πια! Έτσι λοιπόν σας έδωσε το κουμπί Like για να ρυθμοδόνει τον νευρώνα της αυτο-επιβεβαιωτικής ματαιοδοξίας σας, έκρυψε τα καφενεία που συχνάζουν οι ρομαντικοί στον παράδρομο, γυαλίσαν την βιτρίνα απ' την αρχή, κι εσείς, τα ένοχα ζόμπι που τόσα χρόνια ήσασταν κρυμμένα στις τρύπες σας, πειστήκατε να εμφανίσετε την κεφαλή σας! Οι στρούθοι βαρέθηκαν την απομόνωση κ έδειξαν το πρόσωπό τους!
Συγνώμη δηλαδή, εμείς φταίμε που είδαμε τα πρόσωπα εκείνων, που γνωρίζαμε πολύ καλά από την όψη των οπισθίων τους, εδώ και χρόνια; Δηλαδή μπαίνεις και σε μπελάδες χωρίς να το θες! Προχωράς στην Σόλωνος για παράδειγμα και ξαφνικά εμφανίζεται ένας βαριά ένοχος δολοφόνος της ύπαρξής του, παντελώς ξεκωλιασμένος από το σύστημα που υπηρετεί, με το πρόσωπό του φόρα παρτίδα..με νεκρά μάτια χωρίς ηλιαχτίδα! Έτυχε ρε μουνόπανα και σας είδαμε, τι θα γίνει τώρα, πρέπει να μας αφανίσετε; Γιατί; Δεν είστε αρκετοί οι ανύπαρκτοι; Θέλετε κι άλλους; Γιατί να πεθάνουμε εμείς επειδή εσείς κάποτε δολοφονήσατε τον εαυτό σας και σας φαίνεται;! Τι περιμένατε δηλαδή, να μην γίνει αντιληπτό ή να το βουλώσουμε συνηγορώντας σαν συνένοχοι; Ε, τομάρια, στην από δω πτέρυγα είμαστε όλοι αθώοι! Είμαστε υπερασπιστές των ονείρων μας, άνθρωποι αληθινοί που δεν ξεχάσαν ποτέ τι αποφάσισαν, τι είναι και πόσο παλέψαν για να επιβιώσουν στην κοινωνία των λοβοτομημένων ομοίων σας, προασπίζοντας τις επιλογές τους! Ε, νεκροζώντανα, δυστυχισμένα ζόμπι, σε σας μιλάμε!
Κανείς από μας δεν θα σιωπήσει, δεν θα ξεχάσει, δεν θα συμβιβαστεί, δεν θα πειθαρχήσει! Όπως πάνε για εσάς πολλά χρόνια τώρα που έχετε ξεπουλήσει ψυχή κ σώμα, άλλα τόσα χρόνια περάσανε και για εμάς που διαφυλάσσουμε τις υπάρξεις μας αμόλυντες και αγνές, όπως ακριβώς είχαμε ονειρευτεί, όπως ακριβώς μας αξίζει! Ναι, είστε πια πρωτόγνωρα εκτεθειμένοι κ σε σαφή δικαιολογημένο πανικό! Ναι, πολυάριθμα τομάρια του συστήματος που δεν ξέρει τι να σας κάνει πια, ναι, για να μας συναντήσετε σας αμόλησαν! Για να αναμετρηθούμε, για να πληρώσει λιγότερες συντάξεις το σύστημα στους πιστούς του στο άμεσο μέλλον! Έχετε το κουσούρι της συγκάλυψης, έχουμε το κουσούρι της αποκάλυψης! Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή και φροντίστε να το συνηθίσετε τώρα που κυκλοφορείτε εκτός των τρυπών σας! Ότι καταντήσατε να είστε, είναι ορατό και αποτυπωμένο πάνω σας σε βαθμό κακουργήματος! Δυστυχώς για εσάς υπάρχουμε κι εμείς, εκείνοι που σας έπεισαν οι δήμιοι σας ότι εξαφανιστήκαμε! Δυστυχώς για εμάς, σαν αυτόπτες μάρτυρες της προσωπικής σας προδοσίας, θα πρέπει να αμυνθούμε απέναντι στις ενοχές σας που αναπόφευκτα θα σας ωθούν σε νέα εγκλήματα...και αφού με τους εαυτούς σας έχετε ήδη ολοκληρώσει το φονικό, στρέφετε την κάννη προς εμάς χωρίς το παραμικρό έλεος!
Και εδώ έχουμε την πρώτη και μοναδική ταύτιση, που σεναριακά μας εγγυάται μιας πρώτης τάξεως σφαγή. Όσο εύκολα πυροβολεί επιθετικά όποιος έχει ξανά σκοτώσει, πόσο μάλλον τον ίδιο του τον εαυτό, άλλο τόσο εύκολα πυροβολεί αμυντικά και κείνος που με το σιδερικό του έχει σπείρει πολύ θάνατο για να διατηρήσει το είναι του ζωντανό.
Το ευχόμασταν χρόνια να συμβεί και επιτέλους είναι γεγονός. Η υπαρξιακή αναζήτηση σαν σκοπός ζωής που πάντα έτρεμε το σύστημα, κατέφθασε με τρόπο σαρωτικό. Επιτέλους κανείς δεν μπορεί πια να κρυφτεί πίσω από την φτώχεια ή τα πλούτη του. Στους καιρούς μας το διακύβευμα δεν είναι ταξικό αλλά ξεκάθαρα υπαρξιακό. Πάψε να κρύβεσαι ανθρωπάκο από την ασημαντότητα διότι η ουσία των καιρών σε ζυγώνει απροσδόκητα με όλο το αλλόκοτο της μεγαλείο. Μη σας γοητεύει αυτό, δεν ήρθε για εσάς ούτε και σας ανήκει. Η ουσία ρέει δίχως συναίσθημα και δίχως υπεκφυγές. Η ουσία είναι η αλήθεια και η αλήθεια είναι φωτιά που θερμαίνει τους γνώστες και απανθρακώνει τους ημιμαθείς.
Η ουσία δεν είναι ούτε δίκαιη ούτε άδικη. Είναι αμείλικτη και συγκεκριμένη. Δεν την απασχολούν όσα θες να της πεις αλλά όσα χρειάζεται και πρέπει να ακούσει. Αν σε βρει ή την προσεγγίσεις θα σε ρωτήσει: Ξέρεις ποιος είσαι, από που έρχεσαι, που πας και τι αληθινά πρεσβεύεις; Μόνο αυτά τα συγκεκριμένα ερώτημα θέτει η ουσία...και λίγοι ξέρουν, ή θέλουν να
παραδεχτούν ότι η ουσία γνωρίζει την αλήθεια πριν απαντηθεί.
Δεν ήρθε η ουσία για να μάθει, ήρθε για να διαπιστώσει, για να δοκιμαστείς. Ναι, είναι μια παρεμβατική κίνηση αλλά το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Και όταν συναντάς το πεπρωμένο σου, την ουσία που μια ζωή περίμενες για να αλχημισεις τον μπρούτζο σου σε χρυσό και δεν ανασκουμπώνεσαι να εργαστείς πλάι της για το ίδιο σου το όνειρο, τότε είσαι άξιος της τύχης σου. Είσαι μια ψυχή που σκόρπισε την ουσία της.
Δεν ξέρω αν συγκλονίζεσαι ακόμα από υπαρκτά γεγονότα, αλλά οφείλω να σε πληροφορήσω ανθρωπάκο ότι δεν υπάρχεις. Επίσης να σου υπενθυμίσω, ότι το στείρο ανοιγοκλείσιμο βλεφάρων, είναι μια λειτουργία αντανακλαστική που δεν αποδεικνύει και πολλά. Το καταφέρνουν μέχρι και τα βατραχάκια και μάλιστα με πολύ πιο εντυπωσιακό τρόπο.
Κρατώ την ουσία και αναγεννημένος πορεύομαι προς τον προορισμό μας, την πράσινη κοιλάδα των ονείρων μας.
Βραστάμ, μαγείρεψε να έχουμε να ευαγγελίσω τα αδέρφια μας. Ντανίλο, πρωτοπαλίκαρο μου, πιάσε το τιμόνι σ' αφήνω κουμάντο. Κωνσταντίνε, όποιος μας ζυγώσει αποκεφάλισε τον, δεν περιμένουμε κανέναν, αν χρειαστείς βοήθεια λύσε την αιμοσταγή σκιουρίτα να σε βοηθήσει όμως μόνο σε περίπτωση ανάγκης, αλλιώς άσε την να κοιμηθεί, είναι εξαντλημένη. Σάκη, νεαρέ μου δούκα, να είσαι δίπλα στον Μπομπ, μην τον χάσεις λεπτό από τα μάτια σου, είναι ο θησαυρός μας, ότι έχουμε, αυτός που αντέχει να κουβαλά τον ουρανό μας, ο νεαρότερος ρομαντικός του πλανήτη.
Ωραία, ξεκινάμε. Εύχομαι να έχει φουρτούνα, εύχομαι να συναντήσουμε εχθρούς ορκισμένους, εύχομαι όταν μάχομαι να με κοιτά η αδικοχαμένη μάνα μου και να καμαρώνει τον δίκαιο καταραμένο γιο της.
Κουράστηκα πολύ. Όλο το πλήρωμα είναι εξουθενωμένο. Είμαστε ναι μα δεν το ομολογούμε ο ένας στον άλλον. Όλο γελάμε, δεν ξέρω πως το καταφέρνουμε αυτό αλλά συμβαίνει...όποιον σύντροφο μου και να κοιτάξω χαμογελάει αισιόδοξα. Μόνο χαμογελάμε, κοιταζόμαστε στοργικά και χαμογελάμε, λες και ο πόλεμος είναι γλέντι, λες και η φλόγα που καταπίνουμε είναι γλυκεία σαν την λεμονάδα που μας έφτιαχνε η Σύλβια. Μα να ξερες πόσο μου λείπεις, ψυχή της ψυχής σου είμαι και μέσα μου ζεις.
Όλοι είναι στις θέσεις τους, έτοιμοι για όλα, όπως πάντα. Πάω να αναπαυθώ λιγάκι. Μου το επιτρέπουν οι σύντροφοι και καμιά φορά μου το επιβάλλουν. Υπακούω σε αυτό παρόλο που λατρεύω την φθορά του σκοπού.
Είμαι ρίζα και δυστυχώς πρέπει να με προσέχω, να με ποτίζουν και μια σειρά άλλων μικρολεπτομερειών που οφείλω σαν ρίζα να τηρώ. Επάνω μου κατοικεί ένα πλατάνι τεράστιο. Να πω την αλήθεια ούτε εγώ το ήξερα και πως να το ξέρω άλλωστε...ρίζα είμαι όχι κορμός, ούτε φύλλο, μήτε κλωνάρι. Που να τα ξέρω εγώ αυτά εκεί κάτω. Εμείς εκεί έχουμε πολλή δουλειά, ταΐζουμε κοτζάμ πλατάνι που στηρίζει όλα τα ξυλόσπιτα των αγαπημένων υπέροχων συντρόφων μου.
Αδιανόητη ευθύνη για ένα δωδεκάχρονο παιδί σαν και εμένα. Από την άλλη βέβαια ποιος ενήλικας θα άντεχε τόση αλήθεια, σκουλήκι και χώμα; Δεν μπορούν, χάνουν την υπομονή τους και μετά μου μιλάνε με κάτι λόγια άλλα, σοβαρά και μετά τσαντίζονται και όλο δίκιο έχουν και τελικά μένω μονάχος και κάνω μια χαρά την δουλειά μου χωρίς να βαρυγκωμώ.
Είμαι ρίζα και θα είμαι εδώ ακόμα και αν το πλατάνι κοπεί. Θα είμαι ο τελευταίος που θα το μάθει και είμαι εξοικειωμένος με την ουσία μου, με αυτό που γεννήθηκα για να κάνω.
Ο Άλεξ μου κάνει νόημα επιτελούς να αποσυρθώ στα ιδιαίτερα μου κι εγώ συνηγορώ άμεσα. Ο Άρης, ο William, η Μαύρη και ο Πιπιλίτο με ακολουθούν, ακούω στο δάπεδο τα βηματάκια τους και ευχαριστώ τον Κύριο που μου τους έστειλε. Θα είχα πεθάνει προ πολλού χωρίς τους σκυλανθρώπους μου.
Αφήνω το ταλαιπωρημένο μου κορμί στο στρώμα της κουκέτας που με κοιμίζει. Τρέμω λίγο, το ομολογώ. Θες από το πιόμα, θες από το δέος, πάντως λίγο τρέμω. Κρατώ στα χέρια μου το φιλντισένιο μου κουτάκι ανυπόμονος. Το ανοίγω και κάθε φορά που το ανοίγω συμβαίνει το ίδιο θαύμα. Εμφανίζεται μια μαύρη μικρή πεταλούδα που μιλάει κιόλας και χορεύει..μα αν την δείτε, από την ομορφιά της θα θαμπωθείτε. Σε αγαπώ μου ψιθυρίζει και απλώνει τα τσακισμένα της φτερά και μου χορεύει..μου χαϊδεύει το μάγουλο και μετά με φιλάει στα χείλη τόσο γλυκά όσο και το νανούρισμα της.
Θα αποκοιμηθώ σε λίγα λεπτά, εγώ που περνάνε τρεις μέρες μέχρι να κλείσουν τα βλέφαρα μου. Την αφήνω ελεύθερη να πετά στο δωμάτιο μου καθόσον κοιμάμαι. Της αρέσει να πετά και να υφαίνει τα όνειρα μου. Όταν ξυπνώ είναι ντυμένη με το ύφασμα που γέννησε η σκέψη μου. Είναι εγώ, είμαι εκείνη, γίνομαι πεταλούδα, γίνεται Boy. Με ταΐζει μαρμελάδα φράουλα, μου φτιάχνει καφέ, τσιγαριλίκια και το καλύτερο από όλα είναι ότι μου ψιθυρίζει κάθε τόσο, όλα θα πάνε καλά, σε αγαπώ, σε αγαπώ πολύ.
Χαϊβάνια, δεν ξέρω αν σας έπεισα αλλά τουλάχιστον ξανά βρήκα το κουράγιο να σας επαναπροσδιορίσω τα αυτονόητα και χάρισμα σας. Καλό χειμώνα, καλή φώτιση να έχετε και να θυμάστε..ο αληθινός παράδεισος της επίγνωσης εμπεριέχει μόνο αλήθεια. Ότι εμπεριέχει αλήθεια είναι λιτό, συγκλονιστικά λιτό. Αξίζει τον κόπο η ανακάλυψη αυτού του τόπου. Αν κάποτε φτάσεις στις πύλες του φρόντισε να εμφανιστείς με τον αληθινό σου εαυτό..οι άλλοι δεν αναγνωρίζονται.
💀 ΖΗΤΩ Ο ΕΡΩΤΑΣ, ΖΗΤΩ ΕΜΕΙΣ, ΖΗΤΩ Η ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΛΗΤΕΙΑ💀
-Λ.Μ.-
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Υγ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην γοργόνα που με έσωσε καθόσον πνιγόμουν..να με μάθεις να κολυμπώ, να σε μάθω να πετάς..να εξοικειωθώ στο σκοτάδι του βυθού σου, να μην φοβάσαι το φως του ουρανού μου💣
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Βιώστε το και απομυθοποιήστε το...
και αν σας ξανά χρειαστεί ζητήστε το, αναλύστε το, αποκωδικοποιήστε το, άρα αποδείξτε το.
Είσαστε αυτό που ζήσατε !!!
Σας άρεσε, το εννοήσατε;;;
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
You 're blind baby
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
Πέρασε η πιο δύσκολη χρονιά και ούτε μια γρατζουνιά...
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
At last...
ALL SYSTEMS ACTIVATED
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
