Διαβάζοντας στο Μαύρο Σαλόνι -40-

ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ!!!

ΟΤΑΝ ΤΑ ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ ΣΙΩΠΉΣΟΥΝ...!!!

Είσαι μέτριος, λίγος και υπανάπτυκτος! Υπήρξες παραδοσιακά λάτρης του εφήμερου και οπαδός της ευκαιριακής λύσης!! Είσαι ένας ακαλαίσθητος ήμι εξευγενισμένος ευρωβαλκάνιος!!!

Αυτός που εδώ και δεκαετίες ακροβατεί στον λήθαργο του ακαλλιέργητου νου, που καταφέρνει να ζει δίχως ρυθμό, ήχο, τέχνη και λόγο..!! Σε λένε Έλληνα μα εγώ σε αποκαλώ χαριστικά ελληνάκο!!

 Είσαι το κακομαθημένο κωλόπαιδο που στρογγυλοκάθισε τα πλαδαρά του οπίσθια πάνω στο

 αρχαίο μεγαλείο των προγόνων του, νομίζοντας πως αυτό αρκεί!! Σε έπεισαν να μην παράγεις κουλτούρα και για αντάλλαγμα σου χάρισαν ένα τσιμεντένιο κουτί, τέσσερις ρόδες και μια θέση

στο δημόσιο!! Εστερνίστηκες τον ρόλο του κηφήνα, αυτόχειρας ελληνάκος όπως πάντα!!!

Το μόνο που κατάφερες τελικά ήταν να καλύψεις την έσω πνευματική σου γύμνια με κάτι

 μοδάτα κουρέλια που σου πλάσαραν!! Κουρέλια, δανεικά και χρυσοτοκισμένα!! Την εποχή που βίωνες την πλασματική σου ευμάρεια, η κοινωνική σου εικόνα ήταν αληθινά αποκρουστική!! Μην νομίζεις, ακόμα και τώρα που κατάντησες πάλι αποκρουστικός φαντάζεις..!!!

Ο ελληνάκος! Ο πονηρός κηφήνας! Που μετά από 20 και πλέον χρόνια πνευματικού, ακρωτηριασμού και καπιταλιστικής αποβλάκωσης, εκσφενδονίστηκε από κάτι εργατόδουλες μέλισσες, μακριά απ 'την κερήθρα των ψευδαισθήσεων! Το φινάλε του κηφήνα δεν υπήρξε ποτέ ζηλευτό! Ο θάνατος παραμονεύει...και τούτοι δω οι Έλληνες δεν προβλέπεται να βιώσουν γαλήνια μακροζωία!!

Όχι ελληνάκο δεν θα σε λυπηθώ! Είσαι ένα κρατικοδίαιτο μεσοαστικό καθίκι, ένας διορισμένος ψηφοφόρος που δεν αξίζει ούτε τον οίκτο μου!! Υποφέρεις, το γνωρίζω, φαίνεται άλλωστε...
Μα το ίδιο ευδιάκριτες είναι και οι ενοχές σου!! Εσύ σε έφτασες τόσο χαμηλά! Εσύ εμπιστεύτηκες
 την διαχείριση της ύπαρξης σου, στους εκλεγμένους εξουσιαστές σου...Εσύ, ο σχεδόν ανύπαρκτος ελληνάκος!! Μάταια ζητάς την συμπαράσταση μας ένοχε φαταούλα!! Αδιαφορούμε για το επίδομα τον 13ο και τον 14ο μισθό σου!! Αδιαφορούμε για τα μπόνους, τις παροχές, τις άδειες και όλα όσα καρπώθηκες καταχρηστικά τόσες δεκαετίες και τώρα πλέον στα στερούν!!

Δεν είμαστε δίπλα σου, ούτε φιλοδοξούμε να σε πλησιάσουμε!! Κι αν κάποτε στο Σύνταγμα βρεθήκαμε κοντά σου, να θυμάσαι πως οφείλεται εξολοκλήρου στον συνωστισμό!! Εμείς, οι μόνιμοι κάτοικοι των άκρων, στεκόμαστε ακριβώς απέναντι σου!! Χωρίς καμία διάθεση ταύτισης με τους κάλπικους αγώνες όσων έχασαν μισθοδοτικά προνόμια και φωνασκούν παράφωνα δίστιχα και τρίστιχα συνθηματάκια που τους υπαγορεύουν οι συνδικαλιστές ομαδάρχες τους!!

Είναι αργά πια για συλλαλητηριακά πανηγυράκια! Μπορεί οι αρχι-τέκτονες να υπήρξαν
 οι εξουσιαστές σου αλλά κι' εσύ ελληνάκο, σήκωσες στις πλάτες σου όσο πηλοφόρι
χρειάστηκε, ώστε να χτιστεί αυτό το τερατόμορφο οικοδόμημα που ονομάζεται ελληνικό κράτος!! Γνωρίζεις πολύ καλά τις ενοχές που σε βαραίνουν και είναι αληθινά γελοίο να προσποιείσαι
τον αδικημένο μεροκαματιάρη!! Γι 'αυτό μην μας ζαλίζεις με τον πόνο σου!!! Αξίζεις
τα χειρότερα ελληνάκο και δεν θα αργήσεις να τα βιώσεις!!!

Το μόνο που μοιραζόμαστε ακόμα είναι το χωροταξικό τοπίο...Αυτό που στο άμεσο μέλλον θα μεταλλαχθεί σε πεδίο μάχης!! Οι γειτονιές, οι πλατείες, στο κέντρο, στα προάστια, στην επαρχεία, παντού!! Εσείς και εμείς, απέναντι..επιτελούς αντιμαχόμενοι!! Εσείς, οι γνωστοί βολεμένοι χαφιέδες, οι γλείφτες της εξουσίας, του νομού και της τάξης και εμείς, οι γνωστοί σας άγνωστοι!!

Άραγε ποιοι θα 'ναι αυτοί οι παραταγμένοι άγνωστοι απέναντι σας;; Δήθεν αναρωτιέστε εδώ και χρονιά, γιατί σαν δειλά ανθρωπάρια που είστε δεν έχετε το κουράγιο να παραδεχτείτε την εγκληματική πραγματικότητα που δημιουργήσατε!! Γεμάτη εμπόδια, φραγμούς, απογοητεύσεις και αδικίες για κάθε ελεύθερο άνθρωπο, που σεβόμενος τον εαυτό του, αποφάσισε να μην ταυτιστεί με την δυσοσμία του εξευτελισμού σας!! Απέναντι σας λοιπόν θα είμαστε όλοι εμείς οι ανόμοιοι, οι δικαιωματικά εξεγερμένοι, ενάντια στην ασύδοτη ακαλαισθησία της σάπιας κοινωνίας που ζείτε!!!

Δούλε αστέ, υποκριτικό καθίκι, οι απέναντι δεν σου είναι καθόλου άγνωστοι! Είναι οι άξιοι που υποβάθμισες, είναι οι ταλαντούχοι που αγνόησες, οι πτυχιούχοι που απαξίωσες, οι καλλιτέχνες που εγκλώβισες, οι συγγραφείς που φίμωσες, οι συνθέτες που σιώπησες, οι καινοτόμοι που αποκάρδιωσες, οι δημιουργικοί οραματιστές που τους ψαλίδισες τα φτερά, οι άτυχοι της ζωής που άφησες να πεινάσουν, όλοι οι νέοι που επιδεικτικά και με σαρκασμό υποθήκευσες το παρόν και το μέλλον τους!! Τους γνωρίζεις όλους έναν προς έναν...είναι οι μη προνομιούχοι, αυτοί που δεν ζήλεψαν την σιγουριά, την θεσούλα και τις πενταροδεκάρες σου!! Εκείνοι που τόλμησαν να δράσουν εκλεπτυσμένα στην χώρα της απόλυτης βαλκανοκιτσιάς και όπως ήταν αναμενόμενο καταποντίστηκαν...από κάτι ξεφτιλισμένα δίποδα σαν και του λόγου σου ελληνάκο!!!

Στις μελλοντικές, αναπόφευκτες, εμφύλιες συγκρούσεις δεν θα αναμετρηθούν
οι ιδεολογίες αλλά οι συνειδήσεις!! Εσείς θα υπερασπιστείτε την διαιώνιση του κοινωνικού
 αίσχους που οικοδομήσατε στα μέτρα σας και εμείς θα αγωνιστούμε για την υπαρξιακή μας αξιοπρέπεια και την απόλυτη ελευθερία!!!

Σύντροφοι και συντρόφισσες καλό καλοκαίρι να έχουμε...αντλήστε την απαιτούμενη ενέργεια, ξεκουράστε τα κορμιά σας και διατηρείστε ακμαίο το μαχητικό σας πνεύμα!!
Όταν τα τζιτζίκια σιωπήσουν θα πρέπει να είμαστε όλοι αιχμηροί, αδίστακτοι και αποφασισμένοι!!

ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!!!

-Λιάκος Μπουρνόβας-


*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*



Έχω κάνει κι άλλα
που ποτέ δεν θα μάθεις
θα μείνουν πάντα εικασίες
τροφή κουτσομπολιού.
Έχω κάνει κι άλλα
πολύ σκληρά για σένα
και αν διψάει για αίμα
η περιέργεια σου
δεν θα τα δεις γραμμένα
ποτέ σαν αυτοσχόλια.

Κι αν με φοβάσαι για όλα αυτά,
εγώ σε φοβάμαι διπλά.

-Δημητριάδης Π.-


*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


δεν ήτανε για μας αυτά
εμείς είμαστε τεμπέληδες
και βολευόμαστε
στις καταστάσεις μας
ότι χαλάει για μας είναι άχρηστο
το πετάμε
και έρχεται η αντικατάσταση
μοιραία
δεν επιδιορθώνουμε
εμείς
ψυγεία
αποχυμωτές
σχέσεις....

-Xαζη Δαναη-


 *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


 Υπάρχουν κάποιες μνήμες πεθαμένες,
 που τα κόκαλά τους είναι φυλαγμένα σε ασφαλή κουτιά.
Έργα τέχνης στιγμιαία, που τώρα κείτονται χωρίς σάρκα ελλειπτικά,
 ανίκανα, ενώ κάποτε υπήρξαν φοβερά.
Σε όποια νεκρή ανάμνηση σταθώ,
 αισθάνομαι τη θρυμματισμένη που άφησε οσμή,
 απόδειξη πως η ανάμνηση υπήρξε κάποτε δειλή.
Μες στην ανάπαυλά τους
η μόνη ευθύνη που τις κυβερνά είναι η αδιαφορία ·
 κι η νοσταλγία ξέφτισε γι’ αυτές,
 γιατί αμφίβολες σταθήκαν και κενές.

-Ανθοφίλη Τελωνιάτη-


 *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


Κουράστηκα με τις αναμνήσεις.
Θέλω, όταν γεννιέται ο άνθρωπος
Να μυρίζει τα λουλούδια και το φρέσκο χώμα,
Την άψογη φωτιά
Κι όχι αυτό που όλοι ανάσαιναν.
Αφήστε ήσυχους αυτούς που γεννιούνται!
Μεριάστε να μεγαλώσουν.
Μην τα 'χετε σκεφτεί όλα γι' αυτούς.
Μην τους διαβάζετε το ίδιο βιβλίο.
Αφήστε τους ν' ανακαλύψουν την αυγή
Και να δώσουν όνομα στα φιλιά τους.
Θέλω να κουραστείς μαζί μου
Για κάθε τι ωραίο
Για καθετί που μας γερνάει
Για καθετί που το' χουν έτοιμο
Για να κουράσουν τους άλλους.
Ας κουραστούμε μ' αυτό που σκοτώνει
Και μ΄ αυτό που δεν θέλει να πεθάνει.

-Pablo Νerouda-


*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


 Ε, κακομοίρη άνθρωπε,
 μπορείς να μετακινήσεις βουνά,
 να κάμεις θάματα, κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά,
 στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου,
 Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις.
 Το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις,
 μα ’ναι πια πολύ αργά.

 -Νίκος Καζαντζάκης-


*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


Κι ο χρόνος έχυσε τη θνητή μου πλάση
Να συμπαρασυρθώ ή να πνιγώ στις θάλασσες.

Εγώ γεννημένος από σάρκα και φάσμα δεν ήμουν
Μήτε φάσμα, μήτε άνθρωπος, μα φάντασμα θνητό.


Και τσακίστηκα απ 'την φτερούγα του θανάτου.
Ήμουν θνητός ως τη στερνή
Μεγάλη ανάσα που έφερε στον πατέρα μου
Το μήνυμα του ψυχορραγούντος Χριστού του.


Εσύ που γονατίζεις σε σταυρό και βωμό,
Θυμήσου με και σπλαχνίσου τον,
Αυτόν που έκανε τη σάρκα και τα κόκκαλά μου πανοπλία
Και διπλοσταύρωσε της μάνας μου τη μήτρα

-Ντύλαν Τόμας- 


*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


Δεν δίνω καμιά σημασία στη ζωή.

Δεν καρφώνω την παραμικρή πεταλούδα ζωής στη σημασία.

Δεν σημαίνω για τη ζωή.

Μα τα κλαριά του αλατιού τα λευκά κλαριά

Όλες οι φυσαλίδες από σκιά

Και οι θαλάσσιες ανεμώνες

Κατεβαίνουν και αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μου

Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω

Βήματα που δεν κάνω που είναι δύο φορές βήματα

Και που τα θυμάται ο άλλος στην ώρα της παλίρροιας

Τα σύρματα είναι στο μέρος του κλουβιού

Και τα πουλιά έρχονται από πολύ ψηλά να κελαϊδήσουν μπροστά σ' αυτά τα σύρματα

Ένας υπόγειος διάδρομος σμίγει όλα τ΄αρώματα

-Αντρέ Μπρετόν-




*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


Αφού σε προκαλούν τα στήθια μου

θέλω τη λύσσα σου

θέλω να δω τα μάτια σου να βαραίνουν

τα μάγουλά σου να ρουφιόνται να χλωμιάζουν

θέλω τ’ ανατριχιάσματά σου

θέλω ανάμεσα στα σκέλια μου να γενείς κομμάτια

πάνω στο καρπερό του κορμιού σου χώμα

οι πόθοι μου χωρίς ντροπή να εισακουστούνε

*

Τα βίτσια των αντρών

είναι η επικράτειά μου

οι πληγές τους τα γλυκίσματά μου

αγαπάω να μασάω τις χαμερπείς τους σκέψεις

γιατί η ασκήμια τους κάνει την ομορφιά μου

-Τζόις Μάνσουρ- 


*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


 Στην Πλατεία Κάνιγγος στις 11 το πρωί.

Εγώ πρόλαβα και την τελευταία μεταμόρφωση

Έχει ντυθεί πωλητής κι έχει μπροστά του
Ένα τραπέζι
Με κόκκινους ανεμόμυλους
Που περνούν δαιμονισμένα
Όταν σηκωθεί μικρός άνεμος.

Σ' αυτή την παράξενη χαρά

Σ' αυτή την κατάσταση που τα νεύρα δεν υπακούουν το μυαλό

Κι η μνήμη εξαρθρώνεται και περπατάει ελεύθερη

Σαλτιμπάγκος σ' εναέρια κόλπα

Σ' αυτήν την παράλογη χαρά
Με το σώμα νικημένο από τον ίδιο

Παντοδύναμο κι αυτοτελές

Μπορείς να δεις καθαρά στις υγρές φυλακές τής ερημιάς τής γυναίκας

Να συλλάβεις τους σπονδύλους τού ρυθμού

Και να πιάσεις τον θάνατο

Ανήμπορο και δειλό
Ν' αποφεύγει την σύγκρουση.


-Τάσος Δενέγρης-


*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


Σαν έπεσε η βαλανιδιά
άλλοι κόψανε ένα κλαδί, το μπήξανε στο χώμα
καλώντας για προσκύνημα στο ίδιο δέντρο,
άλλοι θρηνούσαν σ' ελεγεία
το χαμένο δάσος τη χαμένη τους ζωή,
άλλοι φτιάχνανε συλλογές από ξεραμένα φύλλα
τις δείχνανε στα πανηγύρια βγάζανε το ψωμί τους,
άλλοι διαβεβαίωναν την βαπτικότητα των φυλλοβόλων
διαφωνώντας όμως στο είδος ή και στην ανάγκη αναδάσωσης,
άλλοι, μαζί κ' εγώ, υποστήριζαν πως όσο υπάρχουν
γη και σπόροι υπάρχει δυνατότητα βαλανιδιάς.
Το πρόβλημα του νερού παραμένει ανοιχτό.


-Τίτος Πατρίκιοs-


*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


 Εδώ περιφέρονται κ' οι σκιές των προγόνων μου.

Κάποτε μάλιστα θαρρώ πως ανοίγει

του μεγάλου, ακατοίκητου παλιού μας

σπιτιού το παράθυρο ο πατέρας μου.

Πως βγάζει σιγά-σιγά το κεφάλι, βγάζει
το χέρι. Με το μεγάλο του δάχτυλο

μου δείχνει στο βάθος κάτι

σαν όνειρο, κάτι σαν ένα περιπλανώμενο,

άπιαστο, ουράνιο τόξο.

Τον ρωτώ
αν αυτό που βλέπω μπορεί να είναι

η ειρήνη.

Με ακούει και αθόρυβα,

χωρίς ν' απαντήσει, κλείνει σιγά-σιγά

το παράθυρο πάλι ο πατέρας.


-Νικηφόρος Βρεττάκος-


 *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


 Με γρασωμένα τα άρβυλα στη φρικτή πάντοτες ανηφορίζω

λιμοκτονώντας από φλόγες τώρα - πια

φαρσί εγκόσμιος

φαρσί δακρυσμένος

εσαεί χορογράφος του λεκτικού μου

κι ανερώτηγα ιασμος.

Κακοξόδευτη φώτιση σε μοβ κι άλλες βραδύτητες
χαμερπούς ορίζοντα

θρήσκευμα του σκύλου τα αλύχτημα η ενα σόλοικο
παραισθητικό Σύμπαν

άνασσα φαραωνική μέσα από μαθηματικές ευλάβειες.

Είμαι ο ακούσιος της υπάρξεως

η κράση μου δεν είναι ανθός είναι ωμότητα

διάκειμαι χιλιόχρονος αν και πέφτω

σε ματωμένα δευτερόλεπτα αιωνίως

με έχουν επισημάνει οι άνεμοι.


-Νίκος Καρούζος-


 *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


Μέσ 'το δωμάτιο

μια βροχή από κάτουρο

πετούν αγνές κοπέλες με φτερά

ψοφίμια με ρόζ στην καρδιά τους ουρανό

κι άνθρωποι με ουρανό γεμάτο σάπιο αίμα

κρέμονται κι ανεμίζουν τα άσπρα πόδια τους

από τα μάτια τους βγαίνουνε μαχαίρια

τεράστιες μαύρες ανεμώνες φυτρώνουνε

στο στήθος τους

καθώς πετάνε σφάζουν κι αγκαλιάζονται

οι αγνές κοπέλες τα ψοφίμια οι σάπιοι
άνθρωποι

κάτω από έναν κατουρημένο ουρανό


Δάσος παράξενο μαγεύει την φωνή μου

κάθε μου λέξη μία σταγόνα αίμα

όλο μου το τραγούδι ένα δέντρο

από το αίμα ποτισμένο των φονιάδων

χίλιοι φονιάδες χίλια άγρια δέντρα

δάσος παράξενο που μαγεύει

την φωνή μου


-Μίλτος Σαχτούρης-


 *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


 Θα σας περιμένω μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα αδιάφορος-


Δεν έχω πια τι άλλο να πιστοποιήσω.

Οι φύλακες κακεντρεχείς παραμονεύουν το τέλος μου

ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα και λεγεώνες.

Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος


χαμογελώντας με ψυχρότητα για τις ένδοξες μέρες.



Πίσω από το χάρτινο κήπο σας


πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας


εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη


ανεμος δικός μου


μάταιοι θόρυβοι και τυμπανοκρουσίες επίσημες


μάταιοι λόγοι.


Μην αμελήσετε.

Πάρτε μαζί σας νερό.


Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.


-Μιχάλης Κατσαρός-


 *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


 "Α, προπαντός δροσιά! Και στόχαση μέχρι θανάτου.
Ο θάνατος και το νερό γεννήθηκαν την ίδια μέρα.
Κι εγώ είμαι εδώ για να μιλώ να γίνομαι ορατός.
Τα σώματα που με βασάνισαν λάμπουν εξόριστα έξω.
Μα το δικό μου το έκλεισα στων γεγονότων τη σειρά
και το λησμόνησα. Το βρέχουν όμως τα όνειρα. Και πρέπει
με κάθε τρόπο να κωπηλατήσω. Να υπολογιστεί
το ανέβασμα και το κατέβασμα από τ' άλλο μέρος
του σκοταδιού - σωσίβια και στόχαση περί θανάτου.
Α, προπαντός δροσιά και στόχαση περί θανάτου.
Κι ύστερα ας κρατηθούν ψηλά τα λόγια που επιπλεύσανε".


-Τάκης Σινόπουλος-


 *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*


Ξύπνησαν οι ρόλοι κι αποφάσισαν να παίξουν,
 χωρίς μάσκα, τον εαυτό του...


-Ζoρζέτ Παπανικολάου-


 *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*