Διαβάζοντας στο Μαύρο Σαλόνι -33-

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ !!!

ΤΟΤΕ, ΤΩΡΑ, ΠΑΝΤΑ...

     Αυτός ο τόπος, που έστω και τυπικά ονομάζεται ακόμα Ελλάς, έχει βιώσει πολλών λογιών σκλαβιές

 και επαναστάσεις! Κάθε 25η Μάρτιοι, συνηθίζουμε να γιορτάζουμε εκείνη την ηρωική επανάσταση

 του 1821, ενθυμούμενοι ποικιλοτρόπως, τους αγώνες και τα κατορθώματα κάποιων μακρυμάλληδων που τους αποκαλούσαν αρματολούς και κλέφτες!

Οι κλέφτες ήταν κάτι τύποι που δεν άντεχαν τον τουρκικό ζυγό, τους δυσβάσταχτους φόρους

 των σουλτάνων και το παιδομάζωμα, με αποτέλεσμα να πάρουν τα βουνά και να γίνουν ληστές!

 Οι Αρχές τους αντιμετώπιζαν σαν κακούργους, μα ο απλός λαός τους θαύμαζε για το θάρρος και την παλικαριά τους...τους ονόμασαν κλέφτες και θεωρήθηκαν λαϊκοί ήρωες!

Οι Τούρκοι κατακτητές για να αποτρέψουν την δράση των κλεφτών οργάνωσαν ειδικά τμήματα, τους αρματολούς, που αναλάμβαναν την φύλαξη περιοχών, τα λεγόμενα αρματολίκια! Ως τον 15ο αιώνα οι αρματολοί είχαν σαν αποστολή τη φύλαξη συνόρων και διαβάσεων από τους κλέφτες...μα οι Τούρκοι δεν άργησαν να αντιληφθούν, πως συχνά πυκνά οι αρματολοί συνεργάζονταν με τους κλέφτες! Έτσι κλέφτης και αρματολός πολλές φορές ταυτιζόταν και έφτασε να σημαίνουν το ίδιο πράγμα!

Κάθε ομάδα κλεφτών είχε δικό της μπαϊράκι -σημαία , τον καπετάνιο, το πρωτοπαλίκαρο και τους ψυχογιούς, τ 'ανήλικα κλεφτόπουλα! Κρυβόντουσαν σε δύσβατα μέρη, τα λημέρια και έβαζαν σκοπιές, τα καραούλια! Στις μάχες με τους Τούρκους εφάρμοζαν την τακτική του κλεφτοπολέμου: "αιφνιδιασμός, ενέδρες, κρύψιμο", ενώ στις επιθέσεις των Τούρκων αμύνονταν με ταμπούρια -φυσικά η τεχνητά οχυρώματα-! Η ζωή τους ήταν πάντα μια συνεχόμενη άσκηση, με τρέξιμο, πήδημα, λιθάρι, σημάδι αλλά και γλέντι, χορό και οινοποσία όταν οι στιγμές τους το επέτρεπαν!

Ο Μακρυγιάννης αποκαλούσε τους κλέφτες, μαγιά της ελευθερίας, γνωρίζοντας οτι 

αποτελούσαν τον κεντρικό πυρήνα των αγωνιστών της τότε επανάστασης! Ο λαός τους

 θεωρούσε προστάτες του, ενώ αντλούσε κουράγιο απ 'την αντιστασιακή τους δράση, το λιτό τους σύνθημα, Ελευθερία η Θάνατος! Το κλέφτικο ντουφέκι υμνήθηκε από τον λαό με τα δημοτικά τραγούδια, τα λεγόμενα κλέφτικα!!

Από τότε έχουν περάσει 191 χρόνια και ομολογουμένως έχουν αλλάξει πολλά! Τότε

υπήρχε κατακτητής, τώρα κατακτητές! Τότε η σκλαβιά δεν είχε συνώνυμο, τώρα η σκλαβιά

ακούει και στο όνομα δημοκρατία! Τότε οι ραγιάδες ένιωθαν και ούρλιαξαν μπαρουτοκαπνισμένοι, ελευθερία η θάνατος! Τώρα οι Έλληνες....θα φανεί! Πάντως στο σκλαβωμένο σήμερα, έχουν

 μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να επαναστατήσουν, να αντισταθούν, να θυμηθούν πως έχουν

 ψυχή που αξίζει να ζει ελεύθερη!

Αδέρφια, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, θα τιμήσουμε τους αρματολούς και κλέφτες της 

ηρωικής επανάστασης του '21 καταδικάζοντας τους σημερινούς νενέκους του εξουσιαστικού συστήματος, με γιουχάισμα και επιτόπιο σαμποτάζ σε κάθε εξέδρα επισήμων που θα συναντήσουμε!

 Η επιχειρησιακή ετοιμότητα της αστυνομίας δεν μας πτοεί, ας τοποθετήσουν και ελεύθερους σκοπευτές, καλύτερα! Η κοινοβουλευτική δημοκρατία τους, πιο γυμνή από ποτέ, είναι ο καλύτερος σύμμαχος των αγώνων μας!

Αδέρφια, σηκώστε το μπαϊράκι σας ψηλά και πράξτε κατά συνείδηση...Ο λαός ξεσπαθώνει, τους εκπροσώπους της αστικής δημοκρατίας γιαουρτώνει!! Ελευθερία η Θάνατος!!!

-Λιάκος Μπουρνόβας-

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~* 

Λιγόστεψαν τα επίθετα, χάθηκαν. Τα ρήματα
χάσαν τους χρόνους τους, ακινητοποιήθηκαν
σ΄έναν παρωχημένο αόριστον ή σ΄έναν
απόντα ενεστώτα. Απομείνανε μόνον
ελάχιστα ουσιαστικά χωρίς χαρακτήρα,
εντελώς άκλητα κι αυτά, στην ονομαστική τους
-βράδυ, λεωφόρος, τζάμι, αστέρι, αλατιέρα
κι η ανώνυμη αιωνιότητα με το δικό της ποτάμι.

-Γιάννης Ρίτσος- 

 *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~* 

Νομίζαμε πως γνωριζόμαστε καλά.
Μα όταν τα κουρασμένα ρούχα μας αρχίσανε να πέφτουν
χωρίς προσχήματα ούτε ανταλλάξιμη παραφορά
και μείναν τα κορμιά μας απροσποίητα
φάνηκε καθαρά πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος
πόσο ήταν ο χρόνος μας πολιορκημένος, κι εμείς
δύο άνθρωποι συνηθισμένοι, περίπου απροσπέλαστοι
 

-Τίτος Πατρίκιος- 

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~* 

Το πιθανότερο είναι πως δεν θα με ρωτήσει κανείς
τι την έκαμα την ψυχή μου.
Όμως εγώ, χρωστώ μιαν απόκριση
πριν κλείσω τον έμμετρο μονόλογό μου.
Λοιπόν, την ψυχή μου την έκοψα με ψαλίδι οδυνηρό
σε μικρά φύλλα,
μικρά χαρτιά,
αστραπές μικρές
και την μοιράζω στους περαστικούς……
 

-Ν. Βρεττάκος-  

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~* 

 Ένα κορίτσι σ' ένα κήπο
Δύο γυναίκες σε μια γλάστρα
Τρία κορίτσια στην καρδιά μου
Άνευ ορίων άνευ όρων.

Μία παλάμη σ' ένα τζάμι
Μία παλάμη σ' ένα στήθος
Ένα κουμπί που ξεκουμπώνεται
Ένα βυζί που αποκαλύπτεται
Ενώ ο τοξότης με τα βέλη
Λάμπει ψηλά στον ουρανό
Άνευ ορίων άνευ όρων.
 

-Ανδρέας Εμπειρίκος-

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~* 

 και τότε μπήκε η γυναίκα που περίμενα
τόσον καιρό
ολόγυμνη
μέσ' στ 'άσπρα ντυμένη
κάτω απ' το φως του φεγγαριού
με τα μαλλιά λυμένα
με κάτι μακριά πράσινα χορτάρια μέσα στα μάτια
που κυματίζανε αργά
ωσάν τις υποσχέσεις
που δεν δοθήκανε ποτές
σε μακρινές άγνωστες πόλεις
και σ' άδεια
ερειπωμένα
εργοστάσια

κι' έλεγα να χαθώ κι' εγώ
σαν το νεκρό ποιητή
μέσα στα μακριά
μαλλιά της
με κάτι λουλούδια
π' ανοίγουν το
βράδυ
και
κλείνουν
το πρωί
με κάτι ψάρια ξερά
που κρέμασαν
μ' ένα σπάγκο
ψηλά
στην καρβουναποθήκη

κι' έτσι να φύγω
μακριά
απ' την οχλαγωγή
και το θόρυβο
του σκοπευτηρίου
να φύγω μακριά
μέσ' στα σπασμένα
τζάμια
και να ζήσω
αιώνια
πάνω στο ταβάνι
έχοντας όμως
πάντα
μέσα στα μάτια
τα μυστικά τραγούδια
της νεκρής ορχήστρας
του
ποιητή
 

-Nίκος Εγγονόπουλος- 

 *~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~* 

Χέρια απλωμένα
μέσα στη σκέψη και στα σωθικά
με τραβάνε στις τέσσερις
γραμμές των οριζόντων
διαμελίζουν τις λέξεις μου
κι αφήνουν τα κομμάτια
στους δείχτες του ρολογιού
μετέωρα να ταξιδεύουν.

Οι φλέβες τεντωμένες
τυλίγονται με μίσος
γύρω απ το κορμί
που φλέγεται την αγωνία
αβέβαιης αναζήτησης
σε ουδέτερη ζώνη ανάμεσα
στη Πύλη του Αχέροντα
και μια μακρινή Ιθάκη.

Κι εσύ ακροβατώντας
στη τεντωμένη γραμμή
που δένει τα σκοτάδια
με το θαλασσινό ξημέρωμα
υφαίνεις με σεντεφένια ηλακάτη
στίχους από χρωματιστές κλωστές
και ρίμες μεταξένιες
τα σταυροδρόμια να σημαδέψουν.
 

-Aνδρέας Καρακόκκινος-