Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Ανακεφαλαιώνωντας την αλήθεια μας



Η  κάθε  γενιά   έχει   να   υπερηφανεύεται  για  τους  φωστήρες  που  δημιούργησε.  Αυτούς  που  γαλουχήθηκαν  με  τα  στεγανά  και  τα  βάσανα  της  εποχής  τους  και  τελικά  κατάφεραν  να  αναρριχηθούν  μεγαλουργώντας.  Έτσι  λοιπόν  αιώνες  τώρα  στοιβάζονται  βαρύγδουπα  ονοματεπώνυμα  σε  εγκυκλοπαίδειες,  μνημεία,  αναμνηστικές  πλακέτες  και  δυστυχώς  τελικά  ακόμα  και  στο  ίδιο  μας  το  μυαλό.  Βαρύγδουπα  ονοματεπώνυμα  ευεργετών,  ηρώων,  φιλοσόφων,  πολιτικών,  στρατιωτικών,  αθλητών  και  η  λίστα  πλαταίνει  δίχως  τέλος.  Όλοι  αυτοί  μαζί,  μέλη  διαφορετικών  ετερόκλητων  γενεών  του  κοντινού  και  όχι  μόνο  παρελθόντος,  αποτελούν  αυτό  που  συνηθίζουμε  αόριστα  να  αποκαλούμε  ιστορία.
           
Αν  εξετάσουμε  την  όλη  αυτή  ιστορία  ανά  τους  αιώνες  με  μαθηματική  διάθεση,  θα  διαπιστώσουμε  πως  ο  γενικός  της  όγκος  είναι  μη  μετρήσιμος.  Με  την  κάθε  γενιά  να  ξεφορτώνει  τους  φωστήρες  της  πάνω  σ’ αυτούς  της  προηγούμενης,  φτάσαμε  να  παρατηρούμε  έκθαμβοι  έναν  τόσο  γιγαντιαίο  ουρανοξύστη,  που  οι  κάτοικοι  των  πρώτων  ορόφων  δεν  διακρίνουν  ουρανό  και  οι  νεοκάτοικοι  των  ρετιρέ  δεν  ξέρουν  καν, τι  όψη έχει το χώμα
           Ναι,  είναι  προτιμότερο  να  το  παραδεχτούμε,  πως  ο  γενικός  όγκος  της  παν- γήινης  ιστορίας  είναι  μη  μετρήσιμος.  Άπειρα  γεγονότα  που  συνοψίζουν  αμέτρητες  ημερομηνίες,  λαούς,  ευημερίες,  καταστροφές,  κοινωνικοπολιτικά  και  πολιτιστικά  μορφώματα,  που  είναι  ανέφικτο  να  χωρέσουν  τελικά,  σ’ ένα  ολικό  αποτέλεσμα.  Φανταστείτε  πως  ακόμα  και  οι  βιρτουόζοι  ακαδημαϊκοί  με  πολύχρονες  και  παθιασμένες  σπουδές  στην  ιστορία,  αναπόφευκτα  ειδικεύονται.  Ακούς  τον  τίτλο,  καθηγητής  Αραβικής  ιστορίας  που  σημαίνει  ότι  τον  απορρόφησε  αυτό  το  συγκεκριμένο  ιστορικό  κομμάτι  και  κατόπιν  μελέτης  έχει  αποκτήσει  άποψη  και  κρίση  επί αυτού.  
         Φυσικά  ο  συγκεκριμένος  ακαδημαϊκός  γνωρίζει   και  την  ακριβή  ημερομηνία  της  Γαλλικής  επανάστασης  και  άλλα  πολλά.  Το  κομμάτι  όμως  που  είναι  αληθινά «κτήμα»  του  είναι  η  Αραβική  ιστορία,  εκεί  δίνει  ρέστα  ο  προφέσορας.  Ο  εξειδικευμένος  προφέσορας,  προσοχή  στο  εξειδικευμένος!

          Ένας  πολύ  σημαντικός  νόμος  της  σύγχρονης  παραγωγής  είναι  ως  γνωστό  η  εξειδίκευση.  Και  ερωτώ.  Χρειάζεται  ο  απλός  γιδοβοσκός  να  διαιρέσει  σε τομείς  με  εξειδικευμένο  προσωπικό  τις  επαγγελματικές  του  δραστηριότητες,  όταν  πήζει  καμιά  πενηνταριά  βουτυρωμένες  τουλουμομηζύθρες  το  χρόνο  και  τις  ξεπουλάει  στον  τυρέμπορο  του  χωριού  του;  Φυσικά  και  όχι.  Εξειδικευμένο  προσωπικό,  άρτια  οργανωμένες  μονάδες  και  πολλά  άλλα,  χρειάζεται  ο  επιχειρηματίας  που  θέλει  να  γεμίσει  την αγορά  με  φτηνής  ποιότητας  τυποποιημένου  κασεριού.  Άρα  εξειδικευμένο  προσωπικό  συναντάμε  μόνο  σε  ογκώδεις  παραγωγικές  μονάδες.  Μόνο  όταν  η  βιοτεχνία  μετατραπεί  σε  βιομηχανία.

        Η  ιστορία  λοιπόν  είναι  η  μοναδική  βιομηχανία,  που  ασταμάτητα  και  αναπόφευκτα  παράγει  καθημερινά  παρελθόν.  Κάθε  εικοσιτετράωρο,  όταν  ολοκληρώνεται  καταθέτει  τα  πεπραγμένα  του  στο  χρονοντούλαπο  και  η  σκυτάλη  πάει  στο  επόμενο  μερόνυχτο.  Γι’ αυτό  και  από  τους  ξέγνοιαστους  ντελάληδες  ποιητές  της  Αρχαιότητας  που  τραγούδαγαν  στη  Θήβα  τα  πεπραγμένα  των  Αθηναίων  του  περασμένου  Ηλιοστασίου,  φτάσαμε  σήμερα  στους  σύγχρονους  ιστορικούς  με  τις  εξειδικευμένες  τους  ιδιότητες  και  το  ύφος  του  παντογνώστη.

         Καταλήγουμε  λοιπόν  στο  συμπέρασμα,  πως  τουλάχιστον  μαθηματικά,  είναι  αδύνατο  κάποιος  να  κατέχει  συσσωρευμένο  όλο  αυτό  το  γενικό  όγκο  της  παν-γήινης  ιστορίας  στον  εγκέφαλό  του.  Ούτε  ο  ιστορικολάγνος  ερευνητής,  ούτε  ο  ακαδημαϊκός,  ούτε  φυσικά  και  ο  απλός  λαός  δύναται  να  αντιτάξει  την  πνευματοεγκεφαλική  του  χωρητικότητα  απέναντι  στο  μη  μετρήσιμο-άπειρο  μεγαθήριο  της  παν- γήινης  ιστορίας.  Αυτό  το  απλό  και  κατανοητό  συμπέρασμα  έμελλε  να  χαντακώσει  την  κάθε  επόμενη  γενιά  και  το  αναλύω  ευθύς  αμέσως.

         Η  ιστορία,  απ’ το  όποιο  πρωταρχικό  μηδέν  έως  το  όποιο  ρευστό  σήμερα,  μοιάζει  μ’ ένα  γιγαντιαίο  σπασμένο  καθρέφτη  με  εκσφενδονισμένα  τα  κομμάτια  του  στο  απόλυτο  παντού!  Οι  επιτήδειοι  των  αιώνων  που  πέρασαν,  σύντομα  αντιλήφθηκαν  το  άτοπο  της  έρευνας  για  τον  συνολικό  εντοπισμό  των  κομματιών  του  σπασμένου  καθρέφτη.  Ακόμα  και  σήμερα  που  η  κάθε  λογής  ανασκαφές,  μελέτες  και  έρευνες  συνεχίζονται,  κανείς  δεν  ελπίζει  στην  αποκατάσταση  της  ιστορικής  αλήθειας  και  εδώ  που  τα  λέμε  δεν  ενδιαφέρει  κανέναν  απ’ τους  εξειδικευμένους  η  λύση  των  γρίφων.  Ο  εξειδικευμένος  δεν  μπορεί  να  είναι  και  πολυπράγμων  στην  τελική  παραγωγή,  αυτονόητο.  Μα  ο  κάθε  ακαδημαϊκός  είναι  άνθρωπος  που  του  κόβει  και  μπορεί  με  το  κοφτερό  μυαλό  που  διαθέτει  να  κάνει  πολλά,  γι’ αυτό  έφτασε  να  είναι  και  ανώτατος  καθηγητής,  έτσι  δεν  είναι;  Ε  λοιπόν  για  να  καταδεχθεί  να  εξειδικευτεί,  σ’ ένα  κομμάτι  της  παν- γήινης  ιστορίας  ένα  τόσο  δυνατό  μυαλό,  τι  σημαίνει;  Πρώτον,  υποκλίθηκε  στον  άπειρο  όγκο  της  ιστορίας  και  δεύτερον  είναι  γνώστης  της  ύπουλης  υπόθεσης  του  σπασμένου  καθρέφτη.

        Εκεί  παιχτήκαν  όλα,  στο  σημείο  που  αποφασίστηκε  η  ρίψη  του  καθρέφτη  της  αλήθειας  και  ιδιαίτερα  την  στιγμή  που  μοιράστηκαν  τ’ αξιόλογα  κομμάτια  του.  Μα  φυσικά  κι  όλα  ήταν  στημένα  καλέ  μου  αναγνώστη.  Όχι  απλώς  στημένα  μα  και  προσυμφωνημένα.  Γιατί;  Διότι  πολύ  απλά,  αποφάσισαν  οι  επιτήδειοι  των  εκάστοτε  εποχών  πως  το  απλό  λαϊκό  δίποδο  είναι  καταδικασμένο  να  φυτοζωεί  πνευματικά  στην  αμάθεια  και  στην  απόλυτη  απόκρυψη  του  αληθινού.

        Το  πρώτο  ερώτημα  που  δημιουργείται  είναι  το  ποιοι  είναι  αυτοί  οι  τύποι  τέλος  πάντων,  που  τόσο  άδοξα  μας  καταδίκασαν  στην  άγνοια.  Πολύ  απλό,  οι  δυνάστες  μας.  Αυτοί  που  μας  δίδαξαν,  μας  γοήτευσαν,  μας  παραπλάνησαν,  μας  επηρέασαν,  μας  κυβέρνησαν  και  στο  τέλος  μας  συρρίκνωσαν.  Αυτοί  οι  πεφωτισμένοι  προφήτες,  άγιοι  και  λοιποί  ουράνιοι  απεσταλμένοι  που  εγκλώβισαν  τον  κοσμάκη  στην  πίστη  και  στο  δόγμα.  Αυτοί  οι  «αγνοί»  εμπνευστές  των  ηθελημένων  ανούσιων  κοινωνικών  αντιθέσεων,  που  χώρεσαν  όπως  όπως  τις  άμοιρες  πλειοψηφίες  στα  φανταχτερά  ιδεολογήματα  τους.  Αυτοί  οι  χαρισματικοί,    δημοκρατικοί  ηγέτες,  που  με  τόσο  στοργή  κατρακύλησαν  τον  λαό, στον  οχετό  της  δομημένης  καταναλωτικής  κοινωνίας.  Αυτοί  οι  παντογνώστες  διαχειριστές  της  πνευματικής  μας  διανόησης,  που  με  τόση  ειλικρίνεια  έγραψαν  εκατομμύρια  σελίδες  επεξηγήσεων  που  εύστοχα  οδήγησαν  στο  απόλυτο  κενό  των  ιδεών,  τις  αναγνωστικές  μάζες.  Όλοι  αυτοί,  μαζί  με  τα  δημιουργήματά  τους  και  τις  στρατιές  των  μισθοφόρων  προπαγανδιστών  τους,  θάμπωσαν,  υπνώτισαν  και  ανενόχλητοι  αφάνισαν  την  όποια  αλήθεια  μπροστά  απ’ τα  μάτια  του  άβουλου  και  πλέον  υποκινούμενου  ανθρώπου.

         Τα  κατάφεραν  και  μάλιστα  στους  καιρούς  μας  βιώνουμε  την  πανκυριαρχία  τους  σε  όλο  το  φρικιαστικό  μεγαλείο  της.  Τα  κατάφεραν  όσο  ατάλαντοι  κι  ευνουχισμένοι  κι  αν  σας  φαίνονται.  Τα  κατάφεραν,  μα  μ’ ένα  κομμάτι  του  καθρέφτη  της  ιερής  αλήθειας  για  ταλισμάνι  και  δρακόμορφους  καθοδηγητές,  μην  φαντάζεστε  πως  είναι  και  τόσο  δύσκολο.  Του  εναντίον,  ακόμα  και  για  μαριονέτες  σαν  κι  αυτούς  το  εγχείρημα  έμοιαζε  εφικτό  και  τελικά  έτσι  ήταν.

          Έτσι  λοιπόν  η  λήθη  έγινε  συνήθεια  και  η  σκλαβιά  υποχρέωση!  Υποταγμένα  ανθρωπονούμερα  με  ποικίλες  εργασιακές  ιδιότητες  κατάντησαν  τα  σώματα  και  αυτό  είναι  η  κοινή  πραγματικότητα  των  τελευταίων  αιώνων.  Πειθαρχημένα  στο  ωράριό  τους,  αγκυροβολημένα  στα  υποκινούμενα  πιστεύω  τους  και  πνευματικά  λοβοτομημένα,  τ’ ανθρωποειδή,  αναπόφευκτα  παραδόθηκαν  στις  μικροκοσμικές  τους  πλασματικές  πραγματικότητες.  Όμως  οι  δυνάστες – εξουσιαστές  αυτού  του  πλανήτη,  ποτέ  δεν  σταμάτησαν  να  γεννούν  φρέσκα  τεχνάσματα  και  ονειρικές  αυταπάτες  στους  δίποδους  υπηκόους  τους.  Μην  πηγαίνει  ο  νους  σας  σε  περίτεχνες  μεθόδους  και  υπερσυνωμοτικά  σενάρια.  Απλά  και  παραδοσιακά  τους  έριξαν  στην  φάκα.  Με  την  διαχρονικά  αλάνθαστη  τεχνική  που  ονομάζεται  πολύχρωμα  κρυσταλλάκια.  Όπως  οι  πονηροί  αποικιοκράτες  έδιναν  στους  αθώους  ιθαγενείς  πολύχρωμα  τζαμάκια  με  αντάλλαγμα  χρυσό  και  όλοι  ήταν  ευτυχισμένοι,  κάπως  έτσι  την  πάτησε  κι  ο  σύγχρονος  άνθρωπος.  Την  ίδια  χαρά  που  είχε  ο  αθώος  ερυθρόδερμος  όταν  ύψωνε  τα  πολύχρωμα  τζαμάκια  στον  ήλιο  παίζοντας  με  το  συμπυκνωμένο  φωτεινό  φάσμα,  έχει  κι  ο  άνθρωπος  του  σήμερα,  που  ξεμπουκώνει  καμαρώνοντας  το  καινούργιο του  αμάξι  στην  εθνική,  τιγκαρισμένος  αυτοπεποίθηση  λόγω  της  πλαστικής  συλλογής  καρτών  που  στοίβαξε  στην  άδεια  πορτοφόλα  του.  Και  όλα  αυτά,  μόνο  με  εξακόσιες  ογδόντα  τέσσερις  μηνιαίες  άτοκες  δόσεις.  Ίδια  η  κατάληξη  του  αθώου  ερυθρόδερμου  και  του  εξυπνάκια  δυτικού  λευκού,  η  απόλυτη  δουλεία,  η  μη  αναστρέψιμη  σκλαβιά.  Ένα  είναι  τελικά  το  απολύτως  σίγουρο,  η  ιστορία  επαναλαμβάνεται.

       Εμείς  λοιπόν,  σαν  απλός  λαός,  μπορεί  ν’ αδυνατούμε  να  σηκώσουμε  τους  τόνους  των  αναλύσεων  για  το  αν  είμαστε,  Ινδοευρωπαίοι,  Καυκάσιοι  ή  Αφροαπόγονοι,  όπως  πολύ  εύστοχα  και  ανιαρά  αναλύουν  οι  ιστορικοί  ερευνητές  όταν  κονταροχτυπιούνται  στα  συνέδριά  τους.  Ναι  αδυνατούμε,  κυρίως  λόγω  έλλειψης  γνώσεων.  Όμως  δεν  μπορεί,  κάτι  θα  έχει  περισσέψει  σ’ αυτή  την  ριμάδα  την  ιστορία  να  ζυγίσουμε  και  εμείς  οι  παθόντες.  Ναι  φίλοι  μου,  έχει  περισσέψει  κάτι  και  μάλιστα  επίκαιρο  και  φλέγον.  Ναι,  υπάρχει  κάτι  που  ο  καθένας  από  εμάς,  μπορεί  να  σχολιάσει  και  μάλιστα  αν  το  πράξει  με  το  χέρι  στην  καρδιά  και  την  γλώσσα  ή  την  πένα  του  βουτηγμένη  στο  πικράδι  της  αλήθειας  θα  έχει  και  κωμικοτραγικό  ενδιαφέρον.  Αυτό  που  έχουμε  κάθε  δικαίωμα  να  σχολιάσουμε  είναι  το  ειδικό  βάρος  των  τελευταίων  γενεών.  Αυτόν  που  εμείς  ζήσαμε  στο  πετσί  μας  και  βιώσαμε  στην  ψυχή  μας.  Γι’ αυτά  που  είδαν  τα  μάτια  μας  και  άκουσαν  τ’ αυτιά  μας  μπορούμε  να  έχουμε  άποψη  και  μάλιστα  χωρίς  την  δόλια  βοήθεια  των  υποκινούμενων  ιστορικών.

         Πάλι  καλά  δηλαδή,  γιατί  έτσι  όπως  έχουν  καταντήσει  στις  μέρες  μας  την  καταγραφή  και  προβολή  των  γεγονότων,  αν  δεν  είναι  κάποιος  πολύ  προσεχτικός,  κινδυνεύει  ακόμα  και  να  πειστεί  ότι  δεν  ξεμύτισε  απ’ το  σπίτι  του,  παρόλο  που  είναι  σίγουρος  πως  τουλάχιστον  πήγε  μέχρι  το  περίπτερο.  Οπότε  είναι  μια  καλή  ευκαιρία  να  ανακεφαλαιώσετε  ότι  μέχρι  τώρα  είδατε.  Και  η  αξιολόγηση  του  ειδικού  βάρους  των  γενεών  που  συναντήσατε  εν  ζωή  έως  τώρα,  πιστέψτε  με  είναι  πολύ  εύστοχη  και  επίκαιρη  κίνηση.  Για  να  μην  πω  άκρως  αναγκαία.

         Αν  βιώναμε  ηλιόλουστες  μέρες  ίσως  και  να  μην  το  παραζαλίζαμε  το  θέμα,  μα  στο  σήμερα  που  μας  έχουν  υποβάλει  δεν  υπάρχουν  περιθώρια  εθελοτυφλωτισμού.  Ανοίχτε  τα  μάτια  σας  και  προπαντός  χρησιμοποιήστε  τις  φωνητικές  σας  χορδές  για  το  ύστατο  ουρλιαχτό  της  απόγνωσης.  Θα  ωφεληθείτε  και  μόνο.  Διότι  και  θα  αρχίζετε  να  καταλαβαίνετε  και  θα  τους  δώσετε  να  καταλάβουν,  πως  γνωρίζετε  και  τέλος  πάντων,  σ’ αυτούς  τους  ασέξουαλ  καιρούς  θα  προπονηθούν  και  λίγο  τα  χειλάκια  σας.

         Ανήκω  στην  γενιά  των  τριάντα  και  κάτι  ψιλά.  Δηλαδή  γεννήθηκα  τέλη  ’70,  σε  μια  Ελλάδα  που  ψαχνότανε.  Κατάπια  όλη  την  κιτσίλα  του  ’80,  με  βούτηξα  στο  κοκαλωμένοι  παγκόσμιο  πείραμα  των  μεγάλων  αλλαγών  του  ’90,  για  να  καταλήξω  μισολιπόθυμος  και  σαφώς  εκτός  αγοράς  πλέον  το  2010,  ατενίζοντας  με  νηφαλιότητα  το  επερχόμενο  ολοκαύτωμα.  Περίεργο,  εγώ  νόμιζα  πως  οι  γενιές  αποσύρονται  κάπου  μετα  τα  εξηνταπέντε  και  όχι  στα  τριανταπέντε.  Τι  σκατά  έχει  συμβεί;  Άσε  που  κι  αυτό  περί  ολοκαυτώματος  δεν  μου  ακούγεται  καλά,  οι  προηγούμενες  γενιές  στα  τριάντα  και  κάτι,   μετέτρεπαν  ήδη  τις  σπουδές  τους  σε  παραγωγή  με  προοπτική,  εμείς  γιατί  μιλάμε  για  καταστροφές!

        Λοιπόν  για  να  μην  μακρυγορούμε  και  καταντήσουμε  σαν  τις  ιντελέκτουαλ  λινάτσες  των  συγγραφικών  σουαρέ,  ας  μπουκάρουμε  στο  ψητό  που  στις  μέρες  μας  πια  κατάντησε  ισχνή  μπριζολίτσα.  Συνηθίζεται  κάθε  γενιά  να  περηφανεύεται  και  να  παραπονιέται  για  τις  δικές  της  χαρές  και  λύπες  και  επ’ αυτού  ουδέν  σχόλιο.  Μα  επιτρέψτε  μου  όμως  να  είμαι  τελείως  σίγουρος  για  το  απόλυτο  δράμα  που  βιώνει  η  γενιά  των  σημερινών  τριαντάρηδων.  Ε  ναι,  δεν  θέλω  να  υποβαθμίσω  τους  πόνους  των  προτύτερων  γενεών  μα  το  δικό  μας  έρεβος  δεν  έχει τελειωμό.  Γιατί  ο  άνθρωπος  δύναται  ν’ αντέξει  πολλά,  από  κακουχίες,  φτώχειες  και  πολέμους  μέχρι  και  να  υποδυθεί  ή  χειρότερα  να    γίνει  ανθρωπάκος.  Μα  αυτό  που  καμιά  γενιά  δεν  άντεξε  και  καμιά  γενιά  έως  τώρα  δεν  βίωσε,  είναι  το  να  καλείται  να  τα  βγάλει  πέρα  προχωρώντας  χωρίς  καμιά  απολύτως  προοπτική  κι  ελπίδα.  Καμιά  γενιά  δεν  στερήθηκε  της  ελπίδας  για  ένα  καλύτερο  αύριο,  καμιά  γενιά  έως  τα  σήμερα  δεν  στερήθηκε  της  αυτονόητης  προ-οπτικής  για  ένα  λαμπρό  μέλλον.  Εκτός  από  την  δική  μας  γενιά  των  τριάντα  και  κάτι,  που  καλούμεθα  ν’ αναρριχηθούμε  δίχως  προοπτική  μια  ατελείωτη  μελλοντική  ανηφόρα  προς  το  απόλυτο  πουθενά.

         Το  πρώτο  συμπέρασμα  που  προκύπτει  λοιπόν,  είναι  η  παντελής  έλλειψη  προοπτικής  για  το  όποιο  μέλλον  της  γενιάς  μας.  Γλέντια  τρικούβερτα  δηλαδή.  Μα  έχει  και  συνέχεια  δυστυχώς.  Ως  γνωστό  κάθε  γενιά  από  τις  αμέσως  προηγούμενές  μας,  ακολούθησαν  μία  ας  το  πούμε  ανοδική  πορεία  που  είχε  ναι  μεν  σαν  έναρξη  το  ναδίρ  μα  πάντα  αφετηρία  το  ζενίθ.  Η  φτώχεια  της  κατοχής  κατέληξε  σε  θετική  ανάπτυξη  ενώ  οι  επόμενοι  μπορεί  να  βίωσαν  το  φρένο  της  επταετίας  αλλά  χοντρό-αποζημιώθηκαν  στην  εποχή  των  μεταρρυθμίσεων  και  με  το  παραπάνω.  Ε,  η  δική  μας  η  γενιά  κι  εδώ  θα  πρωτοτυπήσει  κι  από  την  πλουσιοπάροχη  εφηβεία  και  φοιτητική  μεταεφηβία  μας,  θα  καταλήξουμε  πάμπτωχοι  μέχρι  νεωτέρας.  Ανάποδα  εμείς,  απ’ το  ζενίθ  στο  ναδίρ.  Στον  πάτο  του  τελείως  άδειου  ποτηριού.  Του  ούτε  καν  μισοάδειου,  δεν  περίσσεψε  ούτε  στάλα.

          Σ’ αυτό  το  σημείο,  ο  κάθε  τριάντα  και  κάτι  ψιλά,  τελείως  δικαιολογημένα  αναρωτιέται  το  αυτονόητο,  μα  τι  στο  γερο διάολο  έκανα  τόσο  λάθος  για  να  καταλήξω  στο  πυθμένα  της  ανυποληψίας  των  γενεών.  Που  έφταιξα  και  τέλος  πάντων  πότε  πρόλαβα  ρε  παιδιά,  εγώ  είμαι  μόλις  τριαντατριών  χρονών.  Κοιτάζει  τον  εαυτό  του,  κοιτάζει  τους  συνομηλίκους  του  και  όλοι  μαζί,  του  μοιάζουν  με  αθλητές  που  ξέμειναν  σ’ ένα  βαρύ,  αργόσυρτο,  υπνωτικό  ζέσταμα,  με  τον  αγώνα  της  ζωής  ν’ αναβάλετε  και  συνεχώς  να  ξεμακραίνει.  Μονίμως  αναρωτιέται,  προβληματίζεται  ,  το  φέρνει  από δω,  το  πάει  από κει  και  πριν  βραχυκυκλώσει  τελείως,  καταλήγει  στο  συμπέρασμα  πως  τουλάχιστον  αυτός,  ουδεμία  σχέση  έχει  με  το  έγκλημα.

        Αυτή  είναι  η  αλήθεια  άλλωστε,  είμαστε  οι  απολύτως  αθώοι.  Και  για  να  το  θέσουμε  λίγο  καλύτερα,  είμαστε  τα  αδικοσφαγμένα  θύματα  των  αδηφάγων  γενεών,  των  καλοκάγαθων  γονέων  μας  και  των  ηρωικών  παππούδων  μας.

       Αφελής  αυτός  που  διακατέχεται  από  συναισθηματικά  δεσμά  κι  ανούσιες  ευγνωμοσύνες.  Οι  αναμνήσεις  των  όποιων  ξέγνοιαστων  παιδικών  στιγμών  μας,  έχουν  περάσει  ανεπιστρεπτί.  Όσο  κι  αν  θέλει  κάποιος  να  παραμυθιαστεί  με  το  όποιο  τότε,  η  άβολη  κατάληξη  στο  χολεριασμένο  τώρα  είναι  αναπόφευκτη.

      Ποιος  από  όλους  και  όλες  εμάς  δεν  θυμάται  τους  αγγελικά  πλασμένους  γονείς  του,  να  του  λένε  το  ίδιο  τεράστιο  ψέμα  επί  σωρεία  ετών.  Καλό  μου  παιδί,  αγωνιζόμαστε  για  να  έχεις  εσύ  ένα  καλύτερο  μέλλον.  Δεν  θέλουμε  να  περάσεις  αυτά  που  περάσαμε  εμείς,  θα  γίνουμε  θυσία  για  να  έχεις  εσύ  μια  καλύτερη  ζωή.

       Στο  σήμερα,  που  όχι  μόνο  έχουν  πέσει  οι  μάσκες,  μα  και  ότι  άλλο  ήταν  όρθιο,  πείτε  μου  πόσο  τεράστιες  παπαριές  σας  ακούγονται  τα  παραπάνω  λόγια  των  «θυσιασμένων»  γονέων  μας.  Και  αναρωτιέμαι,  υπάρχει  μεγαλύτερο  έγκλημα  απ’ το  να  πλανέψεις  ένα  παιδί,  το  δικό  σου  παιδί!

       Είναι  τραγικό,  διότι  η  γενιά  των  γονιών  μας  αποφάσισε  να  μας  υπνωτίσει  με  τα  ίδια  φθηνά  συνθήματα  των  εξουσιαστών  τους.  Συνήθως  οι  εκάστοτε  κυβερνώντες  και  οι  λοιποί  αντιπολιτευτάδες  δεν  μας  πιπιλίζουν  το  μυαλό  με  θυσίες  για  το  μέλλον,  με  αγάπη  για  την  νεολαία  και  φυσικά  το  κλασσικό  τσιτάτο  για  ένα  καλύτερο  αύριο.  Εγώ  τουλάχιστον  αυτή  την  εντύπωση  είχα  σχηματίσει  πως  μόνο  οι  πολιτικάντηδες  έχουν  το  εφιαλτικό  θάρρος  να  σε  πείσουν  συνθλίβοντας  ακόμα  και  την  ελπίδα  της  προοπτικής.  Τι  αφελής  που  είμαι  τελικά.  Ε  ναι,  αφελής  κι  αθώος  όπως  η  γενιά  όλων  των  σημερινών  τριαντάρηδων.  

       Πλανεμένη  γενιά  είμαστε  αδέλφια  κι  αν  απ’ τους  φαύλους  πολιτικούς  αυτό  το  ξεπούλημα  ήταν  αναμενόμενο,  απ’ τους  γονείς  μας  δεν  νομίζω  πως  το  περίμενε  κανείς  τέτοιο  άδειασμα.  Τουλάχιστον  όχι  στο  εγκληματικό  επίπεδο  που  έχει  αποκαλυφθεί  στις  μέρες  μας.

        Το  ειδικό  βάρος  των  γενεών  που  ηλικιακά  σήμερα  συνοψίζονται  στην  τριακονταετία  50  έως  80  χρονών,  βρίσκεται  κάτω  απ’ το  υπερσύγχρονο  μικροσκόπιο  των  σημερινών  τριαντάρηδων.  Τι;  Τι  είπες  ογδοντάχρονε  παππού,  να  σωπάσω;  Πως  είπες  εξηντάχρονε  πατέρα;  Δεν  δικαιούμαι  να  μιλώ  γιατί  στην  γενιά  μου  δεν  έλειψε  τίποτα  και  μεγαλώσαμε  στα  πούπουλα;  Απορώ!  Απορώ  με  το  κουράγιο  και  το  περίσσιο  θράσος  σας,  κύριοι  γηραιότεροι.  Ακόμα  και  τώρα  που  το  σαπιοκάραβο  που  ναυαγήσατε  βουλιάζει  σαν  μολύβι  στο  βυθό.  Μα  τα  τεχνάσματά  σας  δεν  έχουν  πια  ισχύ  και  ούτε  πλέον  είστε  σε  θέση  ισχύος  απέναντί  μας.  Θα  μπορούσα  να  σας  πω  πολύ  απλά  σκάστε  δρακοαναθρεμένοι,  φαταούλες,  κωλόγεροι.  Βγάλτε  επιτέλους  τον  σκασμό  διεφθαρμένα  καθάρματα,  καταχραστές  των  ελπίδων  της  γενιάς  μου.  Ναι,  θα  μπορούσα  να  σας  πω  πολλά  και  το  χειρότερο  για  εσάς  είναι  πως  θα  το  κάνω.   

     Ναι,  είναι  αλήθεια  και  στις  μέρες  μας  αποδείχθηκε  περίτρανα  πως  οι  προ-κατοχικές  και  μετακατοχικές  γενιές,  μαζί  με  τους  γαλουχημένους  στην  πραξικοπηματική  επταετία  σημερινούς  πενηνταπεντάρηδες,  υπήρξατε  ότι  πιο  γλοιώδες  και  συνάμα  αδηφάγο  στην  σύγχρονη  ιστορία  μας.
      Μη  σας  ξενίζει  η  ορολογία  των  χαρακτηρισμών  κύριοι  γηραιότεροι  και  να  θυμάστε  πως  οι  διαπιστωμένα  ένοχοι  της  σημερινής  μας  κατάντιας  δηλαδή  εσείς,  θα  τιμωρηθούν  βιαίως,  στο  άμεσο  μέλλον.  Στοιχηματίζω  πως  κατόπιν  της  μη  αναστρέψιμης  κατάντιας  που  μας  καταδικάσατε  θα  είστε  οι  μόνοι  ένοχοι  που  επιτέλους  έστω  και  για  πρώτη  φορά  σ’ αυτό  τον  τόπο,  δικαίως  θα  τιμωρηθούν.  Με  παλούκωμα,  πυρά  ή  εγκλεισμό  σε  νέο  γκούλαγκ,  συνθήκες  δεν  γνωρίζω,   μα  ένα  είναι  σίγουρο,  σας  αξίζουν  τα  χειρότερα.

       Προδότες  των  ιδεών  σας,  καταχραστές  των  ονείρων  μας,  ψοφήστε  μόνοι  σας  πριν  σας  κατασπαράξει  από  οργή  η  γενιά  μου!
       Η  εποχή  της  ανοχής  τελείωσε.  Κανείς  από  εμάς  δεν  επρόκειτο  να  συγχωρέσει  τα  εγκλήματά  σας.  Κανείς  απ’ την  γενιά  των  τριαντάρηδων  δεν  έχει  πια  αμφιβολίες  για  τις  κατά  συρροήν  απάτες  σας, εις  βάρος  μας.

      Συνηθίσατε  να  μας  σπιλώνετε  υποβαθμίζοντας  καταχρηστικά  τις  όποιες  αξίες  της  γενιάς  μας.  Για  εσάς  είμασταν  ένα  πείραμα  σεξουαλικής  παραγωγής,  που  ουδέποτε  καταφέρατε  να  διαχειριστείτε  με  επιτυχία.  Με  αποτέλεσμα  να  μας  φιλοδωρήσετε  με  την  πλήρη  κοινωνική  απαξίωση.  Στα  μάτια  σας  οι  νεόκοπες  φιγούρες  μας,  έμοιαζαν  με  καλοθρεμμένα  μαστουριασμένα  κωλόπαιδα.  Και  όσο  τα  χρόνια  περνούσαν  και  η  αθωότητα  μας  ξεδιπλωνόταν  σε  όλο  της  το  μεγαλείο,  εσείς  σαν  γνήσιοι  δωσίλογοι  των  ίδιων  σας  των  ιδεών,  μας  μισούσατε  ακόμα  περισσότερο.

      Δεν  καταφέρατε   ποτέ  να  εξοικειωθείτε  με  την  ιδέα  πως  τα  παιδιά  σας  δεν  θα  σας  μοιάσουν.  Νομίζατε  πως  η  γενιά  μας  θα  είχε  την  «ευγενή»  κατάληξη  των  ξεπουλημένων  εραστών  της  κονόμας  του  ηρωικού  πολυτεχνείου.  Πιστεύατε  πως  η  πολιτισμική   δυσωδία  και  ο  λάκκος  που  σκάβατε  για  το  υποθηκευμένο  μέλλον  μας  θα  κρύβονταν  με  φθηνοκάματα,  συμβάσεις  και  δημοσιοϋπαλληλικές  προσλήψεις.

      Γελαστήκατε  μίζερα  ανθρωπάρια.  Είστε  ένοχοι  και  οι  πράξεις  σας  οδήγησαν  τον  λαό  στο  τυφλό  μίσος  και  την  αναπτυξιακή  λήθη  των  προσωπικών  συμφερόντων.

      Οι  γενιές  σας  χάρισαν,  στην  σύγχρονη  ιστορία  μας,  μονάχα  πόνο,  ταραχές,  προσφυγιά  και  αβεβαιότητα.  Δεν  θέλουμε  να  κουβαλάμε  την  ένοχη  ιστορία  σας,  στις  πλάτες  μας,  ούτε  εμείς  ούτε  και τα  παιδιά  μας.  Σας  σιχαθήκαμε,  κομπλεξικοί,  ανύπαρκτοι  προδότες  είσαστε  και  τίποτε άλλο.  Όχι,  το  παιδί  μου  δεν  θα  μάθει  για  τις  μαλακίες  του  Βενιζέλου  και  τις  σφαγές  του  Κεμάλ.  Δεν  θα  δηλητηριάσω  το  παράγωγό  μου  με  τους  παγκόσμιους  και  βαλκανικούς  πολέμους  σας,  τις  κατοχές  σας,  τους  χίτες  σας,  τους  εαμίτες  σας,  τους  χουντικούς  σας  και  τους  εξεγερμένους  απατεώνες  της  πολυτεχνικής  συντεχνίας  σας.  Όχι  πρασινοκόκκινομπλέ  κουφάλες,  δεν  θα  σας  περάσει,  ως  εδώ  με  τον  ιστορικό  οχετό  σας.  Ως  εδώ  με  το  κοινωνικό  μίσος  που  σπείρατε.  Εμείς,  η  σύγχρονη  γενιά  των  άτυχων  τριαντάρηδων,  δεν  είμαστε  ούτε  οι  αμόρφωτοι  παππούδες  μας,  ούτε  οι  λιγούρηδες  γονείς  μας  κι  αυτό  βάλτε  το  καλά  στο  μυαλό  σας,  εξουσιαστές  του  καταντημένου  παρόντος.

       Τώρα  πια,  σ’ αυτό  το  ανύπαρκτο  παρόν  που  βαδίζουμε,  καλούμαστε  να  συνηθίσουμε  στην  έλλειψη  του  χαμόγελου.  Αδέλφια,  συνομήλικοι  και  συμπάσχοντες  νεότεροι,  ανασκουμπωθείτε,  ήρθε  η  στιγμή  της  αντίδρασης,  σήμανε  συναγερμός.  Τώρα  που  πια  είναι  όλα  ξεκάθαρα,  τώρα  που  ξεπουλημένοι  και  υπερχρεωμένοι,  καλούμαστε  να  γίνουμε  οι  είλωτες  που  θα  ξεπληρώσουν  με  τον  ιδρώτα  τους,  τις  απάτες  των  γηραιότερων  εξουσιαστών  μας.  Τώρα  αδέλφια  είναι  η  στιγμή  μας,  συσπειρωθείτε,  εναντιωθείτε,  ουρλιάξτε  το  δίκιο  μας  και  καταδικάστε  το  άδικο  τους.  Επαναστατήστε  με  φαντασία,  τόλμη  και  βιαιότητα.  Μην  τους  λυπηθείτε,  μην  τους  χαρίσετε  το  προνόμιο  της  απολογίας,  μονάχα  η  νεκρική  σιγή  τους  να  σας  λυτρώνει.  Αφήστε  χάμω  ότι  σας  χωρίζει  με  τους  υπόλοιπους  της  γενιάς  σας  και  ορμήξτε  με  λύσσα  ενάντια  σε  αυτούς  που  πλούτισαν  την  μιζέρια  τους,  βυθίζοντας  τις  δικές  μας  προοπτικές  στο  καιάδα  του  ανύπαρκτου.  Κλειδώστε  τις  ευαισθησίες  σας  και  ξεχυθείτε  στους  δρόμους.  Μην  δεχτείτε  καμιά  τους  συγνώμη,  μην  χαριστείτε  σε  κανένα  παντοπωλητή  φρούδων  ελπίδων.  Απλά  και  μεθοδικά  αιματοκυλήστε  τους.  Σκοπός,  δράση,  μετρήσιμο  αποτέλεσμα.  Κάθε  λιγότερος  απ’ τις  ένοχες  γηραιότερες  γενιές  των  εξουσιαστών  μας,  ισοδυναμεί  με  ένα  ακόμα  λιθάρι  στο  οικοδόμημα  που  θα  σκαρώσουμε  πάνω  στα  συντρίμμια  του  κίβδηλου  κόσμου  που  μας  ανάγκασαν  να  ζούμε,  εγκλωβισμένοι.

       Ούτε  αρχηγούς,  ούτε  λάβαρα  χρειαζόμαστε  αδέλφια,  γιατί  η  γενιά  Χ  όπως  μας  έλεγαν  το  ’90  διαφέρει.  Μας  ακούτε  γηραιότεροι  προσκυνημένοι,  δεν  έχουμε  ανάγκη  τα  παραχωρημένα  ιδεολογήματα  σας,  θα  πορευτούμε  ενωμένοι,  όπως  πάντα  τρέματε  πως  θα  συμβεί.  Εμείς  και  μόνο  εμείς  θα  περάσουμε  στην  ιστορία  σαν  οι  μοναδικοί  αστάθμητοι  παράγοντες.  Οι  μοναδικοί  που  θα  καταφέρουν  να  κηρύξουν  «επανάσταση  για  την  πάρτη  τους» .


Λιάκος Μπουρνόβας

2 σχόλια :

Ανώνυμος είπε...

Welcome Liakos!!!
Δεν άντεξα..
Διαβάζοντάς σε το ξαναθυμήθηκα..

http://www.youtube.com/watch?v=3LRHRk-Xqms

Liakos Burnovas είπε...

Να'σαι παντα καλα φιλεναδα μου...